ԴԺՎԱՐ ԲԱՌԵՐԻՑ ՄԵԿԸ` ՓՈԽՀԱՏՈՒՑՈՒՄ
44-օրյա պատերազմի արդյունքում բնակավայրերը կորցրած ու տնազուրկի կարգավիճակում հայտնված հազարավոր քաղաքացիներ նաև եկամտի բոլոր աղբյուրներից են զրկվել: Պատերազմից հետո, փոքր-ինչ մեղմելու համար կրած ցավն ու զրկանքները, որոշվել էր, որ այն բոլոր տեղահանվածները, ովքեր աշխատում էին պետական հիմնարկներում, շարունակելու էին վարձատրվել գրեթե առաջվա պես:
Հետագայում` 2022թ. հուլիսի մեկից պիտի դադարեցվեր պարապուրդի վճարման գործընթացը, սակայն մի շարք քննարկումներից, տեղահանվածների բողոքներից, ինչպես նա ԱԺ նախագահ Արթուր Թովմասյանի առաջարկությունից հետո, Հանրապետության նախագահի հանձնարարությամբ, բռնազավթված տարածքների պետական ֆինանսավորմամբ գործող հիմնարկների աշխատակիցների պարապուրդի վճարների տրամադրման ժամկետը երկարաձգվեց մինչև 2022թ. տարեվերջ: Անկասկած, դա ողջունելի նախաձեռնություն է, մանավանդ, որ շատ դեպքերում այդ աշխատավարձն էր կազմում նրանցից շատերի հիմնական եկամուտը:
Սակայն այստեղ ևս կա մեդալի հակառակ կողմը. եթե հաշվի առնենք, որ տեղահանվածների մեկ երրորդ մասն էր միայն աշխատում պետական հիմնարկներում, ապա պարզ կդառնա, թե ամիսներով ուշացող աջակցության նվազագույն գումարների, անհավատալի բարձր բնակվարձերի ու ահագնացող գնաճի պայմաններում որքան մարդ է այսօր զրկված սեփական ապրուստը հոգալու նվազագույն միջոցներից:
Քանիցս տարբեր պետական պատասխանատուների կողմից բարձրաձայնվել է, որ հետպատերազմյան շրջանում պետության կողմից քննարկվում են ծրագրեր, որոնք պետք է որոշակի սոցիալական կայունություն ապահովեն տեղահանված քաղաքացիների համար, լուծեն գործազուրկի կարգավիճակում հայտնվածների սոցիալական հիմնախնդիրները՝ օգնելով նրանց զբաղվածության ու վերամասնագիտացման հարցերում: Հայտարարված ծրագրերը թե ինչ հաջողությամբ են գործարկվել, դժվար է ասել. կան, իհարկե, կորցրած գործը վերականգնել փորձող նախկին գործարարներ, սակայն դրանք էլ եզակի՝ տեղահանվածներին խոստացված ՓՄՁ արտոնյալ վարկավորման ու նյութական աջակցության ակնկալիքով սկսած դեպքեր են:
Քիչ է ասել, որ թշնամու հսկողության ներքո մնացած Հադրութի, Քաշաթաղի, Ասկերանի գյուղերի բնակչության գերակշիռ մասն ապրում էր ավելի քան բարվոք կյանքով, գրեթե յուրաքանչյուր ընտանիք ուներ նվազագույնը մեկ բնակելի տուն, տնամերձ հողամաս, վարելահող, տարատեսակ ընտանի կենդանի ու թռչուն, սեփական փոխադրամիջոց, գյուղտեխնիկա: Նրանց ամբողջ կյանքն արարում է եղել, պետությունից, եթե դրամական միջոցներ ստացել են, ապա` միայն գույքի գրավադրմամբ ստացած գյուղատնտեսական վարկերի տեսքով: Վայրի հողեր են բերրիացրել՝ տարիներով մաքրելով քար ու մացառուտներից, ցորեն են աճեցրել, այգի ու բանջարանոց են հիմնել, ջերմոցներ կառուցել: Կային մենատնտեսներ, որոնց ունեցած սեփականությունը, գյուղտեխնիկան, վարելահողերն ու անասնաֆերմաները եթե այժմ փորձես գումարի վերածել, ապա դրանով մի ողջ գյուղի բնակչության համար բնակարաններ կարելի է ձեռք բերել:
Հադրութի շրջանի Մեծ Թաղերում ապրող նման ձեռներեցներից մեկը, ով խնդրել է անունը չհրապարակել, հարազատ շրջանում է թողել ավելի քան 800 խոշոր և կրկնակի ավել մանր եղջերավորներով անասնաֆերմաներ, ցորենի ու գարու վարելահողերն ու պահեստում ամբարված այդ տարվա ողջ բերքը, սեփական գյուղտեխնիկան: Նրա ընտանիքն այսօր ապրում է Երևանում, կորցրածի դիմաց փոխհատուցումը մեկուկես տարի անց պետության հատկացրած հարյուր ոչխարն է, այն էլ` միայն հանրապետության տարածքում պահելու պարտադիր պայմանով:
Ասկերանի շրջանի Վազգենաշեն գյուղում ապրող Կառլենն ու Գայանեն գյուղում նորակառույց տուն, խանութ, մրգատու ու պտղատու այգիներ են թողել, երեխայի պես խնամած ու աճեցրած նռան այգի: Այսօր Նորագյուղի հատվածում կառուցվող բնակավայրին են սպասում, առայսօր որևէ փոխհատուցում չեն ստացել, Կառլենը Ստեփանակերտում է ծնվել, հայրական տուն ունի այստեղ ու անգամ կասկածներ ունի՝ իր համար տան կառուցումը նախատեսվա՞ծ է, թե՞ ոչ: Արմինե Չիլինգարյանը Հադրութի կենտրոնում գեղեցկության սրահ ուներ, վարձակալությամբ տրված սրճարան: Բացի ամուսնու հորական տնից, նաև նորակառույց տուն ունեին Հադրութին կից Վանք գյուղում, վարելահող, որն ընկուզենու այգու էին վերածել: Ամեն ինչ կորցնելուց հետո հաստատվել են Ստեփանակերտում, զինծառայող որդուն են ամուսնացրել, մեծ դժվարությամբ նորապսակների համար 120 հազար դրամ ամսական վարձավճարով բնակարան են գտել, ամուսնու և կրտսեր որդու հետ հյուրատանն են ապրում: Պատերազմից անմիջապես հետո Արմինեն Ստեփանակերտում փորձել է վերսկսել վարսավիրի իր գործը՝ վարձակալած գեղեցկության սրահում, հիմնականում տեղահանված մասնագետներից կազմված խումբ է հավաքել: Դժվարությամբ է գործն առաջ տանում. վարձակալության գումարից բացի վճարում է նաև էլեկտրաէներգիայի ու ջրի համար: Դիմել էր ՙՖիդես՚ վարկային կազմակերպությանը՝ վերանորոգման ու պատշաճ գույք և սարքավորումներ ձեռքբերելու համար վարկավորման հայտով, դիմել է ապրիլին, առայսօր վարկը չի փոխանցվել: Սպասումն ու անորոշությունը երիտասարդ կնոջ մոտ կասկածներ են առաջացրել. այսօր անգամ վարկն են հատկացնում նրանց, ովքեր թիկունք ու ծանոթ ունեն՝ համոզված է նա: Արմինեն որոշել է ընտանիքով հեռանալ ՌԴ ուղղությամբ: ՙՖիդեսից՚ մեր հարցմանը պատասխանեցին, որ վարկավորման համար այս ընթացքում շատ քաղաքացիներ են դիմել՝ հիմնականում տեղահանվածներ, սակայն հատկացումներն ուշանում են: Կազմակերպության մասնագետը հավաստիացրեց, որ որևէ մեկի համար հատուկ պայմաններ չկան ու բոլոր կասկածներն անհիմն են:
Հադրութի գեղատեսիլ անկյուններից մեկում՝ Պլեթանց գյուղում ողջ կյանքն ապրած ու գյուղը երկրորդ անգամ կորցրած տարեց ամուսիններ Բորիս և Գյուլչորա Ավագյանների ընդհանուր կենսաթոշակը հերիքում է տան վարձը վճարելու համար միայն: ՙԱսենք` մի ամայի տեղ մի փոքր տուն կառուցեցին ու տվեցին մեզ, բա մեր էն այգու, բանջարանոցի բերքը, որ մենակ մեզ չէ՝ Հադրութում ապրող աղջկաս ընտանիքին էլ էր հերիքում, ո՞վ է մեզ վերադարձնելու՚,- դառնացած ասում է Գյուլչորա մայրիկը:
Ցավալի ու անհասկանալի է. պատերազմից անցել է գրեթե երկու տարի, բայց պատկան մարմինները դեռ բռնի տեղահանվածների գույքային ու նյութական վնասների մասին հստակ տվյալներ չեն հանրայնացնում` ամեն անգամ փաստելով, որ հավաքագրման ընթացքը դանդաղում է։ Տեղահանվածներն անտեղյակ են` իրենցից ովքեր, երբ և որքան փոխհատուցում են ստացել:
Թվում է՝ պետական համակարգում որոշակի վերակառուցումներ, վերակազմավորումներ են արվել` առկա ուժերն ու ռեսուրսները կենտրոնացնելով և ուղղելով ըստ առաջնահերթությունների: Այդ նպատակով դեռևս 2021թ. ստեղծվել էր պետական հանձնաժողով, որը պիտի զբաղվեր պատերազմի հետևանքով տեղահանվածներին պատկանող գույքին հասցված վնասի հաշվառմամբ ու տվյալների հավաքագրմամբ: Հանձնաժողովը նույն տարվա ապրիլի սկզբին անդրանիկ նիստն էր գումարել վարչակազմերի, տարբեր գերատեսչությունների ղեկավարների ու ԶԼՄ-ների ներկայությամբ, հետագայում սակայն աշխատանքները շարունակվել են ոչ այդքան հրապարակային: Մեկ տարի առաջ ստեղծվել է նաև Նյութական վնասների հարցերի կոմիտե: Տեղահանվածների հիմնախնդիրների լուծման նպատակով ստեղծված այս բոլոր կառույցներն առայսօր ավելի շատ քննարկման սպասող ծրագրերի ու առաջարկությունների, իրենց գերծանրաբեռնվածության, արդարության ու թափանցիկության աշխատաոճի մասին են պատմում:
Հատուկ վերլուծական կարողություններ պետք չեն հետևություն անելու համար, որ առանց նորանոր ու հնչեղ անվանումներով կառույցներ ստեղծելու, բավական տպավորիչ թվով նոր աշխատակազմերին աշխատավարձ վճարելու էլ կարելի է լուծել տեղահանվածների ամենաառաջնային խնդիրները:
Այս ամենը լուրջ և շատ դեպքերում արդարացված բողոքների տեղիք է տալիս:
Նունե ՀԱՅՐԱՊԵՏՅԱՆ