ՓԱԽՍՏԱԿԱՆԻ ԿԱՐԳԱՎԻՃԱԿ ՊԱՀԱՆՋՈՂ ՏԵՂԱՀԱՆՎԱԾՆԵՐ. ՈՐՆ Է ԼՈՒԾՈՒՄԸ
44-օրյա պատերազմի հետևանքով տեղահանված ու բռնազավթված տարածքներում ամեն ինչ թողած ու ԱՀ և ՀՀ տարածքում ժամանակավոր ապաստան գտած հազարավոր քաղաքացիներ ժամանակ առ ժամանակ բողոքի տարբեր գործողություններ են կազմակերպում` բարձրաձայնելով չլուծվող խնդիրներն ու իրենց պահանջները: Հատկապես հաճախակի են դարձել պետական ու միջազգային կառույցների դիմաց փախստականի միջազգային կարգավիճակ պահանջող ցույցերը:
Ամեն անգամ լրատվամիջոցների հետ զրույցում նման հավաքներ նախաձեռնող «Հանուն Հադրութի» ՀԿ ղեկավար Լևոն Հայրիյանը համոզմունք է հայտնում, որ կարգավիճակը հնարավորություն կտա ավելի հստակեցնել իրենց հետագա գործողությունները, նա նաև չի բացառում հայրենիքից դուրս ժամանակավորապես բնակություն հաստատելու հնարավորությունը: Ասենք, որ առայժմ պետական ու միջազգային որևէ կառույց տեղահանվածներին հստակ պատասխան չի տրամադրել:
Ըստ Երևանի հրապարակներում հավաքվող տեղահանվածների` փախստականի կարգավիճակը նաև հարազատ բնակավայր վերադառնալու համար հիմք և հնարավորություն կարող է դառնալ: Նրանք ամեն անգամ հնչեցնում են` եթե Հայաստանի ու Արցախի իշխանություններն ունենային քաղաքական կամք եւ ամենուր բարձրաձայնեին, որ Հադրութն ու Շուշին օկուպացված են, տեղահանվածներին փախստականի կարգավիճակ տալը հնարավոր կդիտվեր:
Տարբեր հրապարակումներում ՄԱԿ-ի փախստականների կոմիտեն Արցախից տեղահանվածներին անվանում է «փախստականի նման կարգավիճակում գտնվող մարդիկ», իսկ մենք` թե՛ ՀՀ-ում, թե՛ Արցախում, վաղուց նախընտրել ենք տեղահանված տերմինն օգտագործել` թերևս հիմք ընդունելով բնորոշման առանձնահատուկ իմաստը, երբ անձի սոցիալական վիճակը համընկնում է փախստականի վիճակին, մինչդեռ իրավական կարգավիճակը դեռևս հստակեցված չէ:
Ի՞նչ դիրքորոշում և կարծիք ունի Արցախի ՄԻ պաշտպանն այս հարցում, արվո՞ւմ է հնարավորը տվյալ խմբի քաղաքացիների բողոքը տեղ հասցնելու, համապատասխան լուծումներ որոնելու համար: Այս և այլ հարցերով մենք դիմեցինք ԱՀ ՄԻՊ Գեղամ Ստեփանյանին:
Ըստ ՄԻ պաշտպանի` խնդրի շուրջ արդեն մի քանի անգամ իրենց նախաձեռնությամբ քննարկումներ են կազմակերպվել` մասնակից անելով տեղահանված քաղաքացիների իրավունքների պաշտպանությամբ զբաղվող բոլոր ՀԿ-ներին:
Պաշտպանը ևս մեկ անգամ վկայակոչեց միջազգային օրենքները` ՀՀ անձնագիր ունեցող քաղաքացին չի կարող ՀՀ-ում համարվել փախստական: «Փախստականի կարգավիճակի մասին Ժնևի կոնվենցիայով է սահմանված, որ Կոնվենցիայի դրույթները չեն կիրառվում այն անձի նկատմամբ, որն այն երկրի իրավասու մարմինների կողմից, որտեղ նա ունեցել է բնակության վայր, ճանաչվել է այդ երկրի քաղաքացիություն ունենալու հետ կապված իրավունքներ ու պարտականություններ ունեցող։ Չկա նաև նրանց ռիսկի գոտի բռնի վերադարձման վտանգ։ Բացի այդ, բռնի տեղահանված կամ ներքին տեղահանված տերմինները որևէ ձևով չեն տարբերվում փախստականի կարգավիճակից: Արցախից տեղահանվածների կարգավիճակը լիովին համընկնում է տեղահանվածներ բնորոշմանը և իրավական տեսակետից փախստական չլինելու հանգամանքը որևէ կերպ չի ազդում այդ անձանց սոցիալապես խոցելի խումբ համարվելու և այդ հիմքով սոցիալական աջակցություն ստանալու փաստի վրա,-պարզաբանեց նա: -Այլ հարց է, որ ՀՀ-ում ՄԱԿ-ի փախստականների հարցով ներկայացուցչությունն այս պահին որևէ աջակցություն կամ մասնակցություն չի ցուցաբերում ՀՀ-ում ու Արցախում գտնվող տեղահանված անձանց իրավունքները պաշտպանելու հարցում»: Պաշտպանը նշել է, որ տվյալ կառույցի ներկայացուցիչների հետ ԱՀ ՄԻՊ-ն ունեցել է որոշակի շփումներ, որոնց ընթացքում խոսվել է նախկինում գործող աջակցության ծրագրերի մասին, որոնք չեն շարունակվում և որոնց հասցեատերերը ՀՀ-ում ապրողներն են, իսկ դա կազմակերպվել է հայաստանյան ՀԿ-ների միջոցով: Ուկրաինայում ռազմագործողությունների մեկնարկից ի վեր այդ կառույցի ուշադրությունը բևեռված է Ուկրաինայից ՀՀ տեղափոխված անձանց վրա: Միջազգային մարդասիրական կառույցների կողմից Արցախի տեղահանված բնակչությանը հատկացվող առանց այդ էլ սուղ օգնությունը լիովին դադարեցված է: Գ. Ստեփանյանը ևս մեկ անգամ փաստեց, որ միջազգային իրավակարգավորումների տեսանկյունից աջակցություն ստանալու համար այս կամ այն տերմինը որոշիչ նշանակություն չի կարող ունենալ: Գործող օրենսդրության պայմաններում տեղահանվածներին ՀՀ-ում փախստականի կարգավիճակ տրամադրելն անհնար է, սակայն, ըստ պաշտպանի, եթե բռնի տեղահանված արցախցին հայտնվի, ասենք, Ֆրանսիայում, ապա այնտեղ նրան կտրամադրվի այդ կարգավիճակը, քանի որ ապացուցված է, որ տվյալ քաղաքացին, հարազատ բնակավայրում չունենալով անվտանգության համար անհրաժեշտ երաշխիքներ, փախել ու ապաստան է գտել տվյալ երկրում:
«Պաշտպանի զենքը, որով նա կարող է պաշտպանել տվյալ խմբի քաղաքացիների իրավունքները, ամրագրված է միջազգային կոնվենցիաներով և օրենքներով, իսկ այս դեպքում դրանք ցուցարարների պահանջը չեն կարող բավարարել»,-նշեց նա:
Պաշտպանը պարզաբանեց նաև, որ փախստականի կարգավիճակ չունենալը որևէ կերպ չի կարող միջազգային կառույցներում իր կորցրած սեփականությունը վերականգնելու հարցով որևէ իրավական գործընթաց սկսելու խոչընդոտ հանդիսանալ և տեղահանվածները կարող են համարձակորեն այդ հարցը բարձրացնել։
Նունե ՀԱՅՐԱՊԵՏՅԱՆ