… ԴՈՒ ԳԱԼԻՔ ԵՍ ԱՅԼՈՑ ՀԱՄԱՐ

Ա­մա­ռա­յին զո­րա­կո­չի մեկ­նար­կը տր­ված է։ Մուտքդ Պաշտ­պա­նու­թյան բա­նակ թող բա­րի լի­նի, նո­րա­կո­չի՜կ… Կա­յաց­ման, ինք­նա­հաս­տատ­ման ու­ղին բռ­նած զին­վոր, որ գա­լիս ես Երկ­րիդ եր­բեք չզո­րացր­վող պաշտ­պա­նը դառ­նա­լու երդ­մամբ օծ­վե­լու։ Բա­րի զո­րա­կոչ ու բա­րի ծա­ռա­յու­թյուն քեզ՝ աչ­քիս լույս իմ հո­գե­զա­վակ…

Ե­թե հան­կարծ, հան­գա­մանք­նե­րի բե­րու­մով, մենք չհան­դի­պենք ա­ռաջ­նագ­ծի խրա­մատ­նե­րում, ո­չինչ, միևնույն է, ես քեզ լավ եմ ճա­նա­չում, այն­պես, ինչ­պես հա­րա­զատ որ­դուն կճա­նա­չեն՝ սպա­սե­լով նրա հաղ­թա­նակ­նե­րին։ Իմ ճա­նա­չումն ու հա­վատն առ քեզ փոր­ձու­թյուն­նե­րի, մա­քա­ռում­նե­րի ճամ­փա է ան­ցել, թրծ­վել-կարծ­րա­ցել տաս­նա­մյակ­ներ շա­րու­նակ՝ ա­ռաջ­նագ­ծում, թի­կուն­քում՝ խրա­մատ­նե­րում ու զո­րա­վար­ժա­րան­նե­րում։ Ես տե­սել-զգա­ցել ու իմ բո­լոր նյար­դե­րով ՙշո­շա­փել՚ եմ քո ան­վերջ ներ­կա­յու­թյու­նը… Ու չթաքց­նեմ՝ բո­լոր չկ­րակ­ված փամ­փուշտ­նե­րը իմ՝ քո հան­դեպ մեծ սի­րուց ու իմ ա­ղոթք­նե­րից են լռել… Ու խոս­տո­վա­նեմ, որ այ­սու­հետ էլ մորդ պես ա­մեն բաց­վող օր­վա հետ պի­տի ա­ղո­թեմ, որ ան­փոր­ձանք լի­նես, որ զգույշ ու զգոն լի­նես, պատ­րաստ ու պատ­րաս­տա­կամ՝ հաղ­թա­հա­րե­լու կյան­քիդ մե­ծա­գույն փոր­ձու­թյու­նը, ո­րը եր­կու պարզ բա­ռով կոչ­վում է զին­վո­րա­կան ծա­ռա­յու­թյուն, ծա­ռա­յու­թյուն Հայ­րե­նի­քին… Բա­ռերն են պարզ, իսկ էա­պես բարդ ու դժ­վար է, ֆի­զի­կա­կան, կա­մա­յին ու բա­րո­յա­կան ծան­րա­բեռն­վա­ծու­թյունն այդ­տեղ սահ­ման­ներ չու­նի… Ու այն քե­զա­նից՝ Երկ­րիս Զին­վոր, պա­հան­ջե­լու է կա­րո­ղու­թյուն­նե­րի, հնա­րա­վո­րու­թյուն­նե­րի ՙզո­րա­շարժ՚։ Սա այն փոր­ձաշր­ջանն է, տղա­մարդ դառ­նա­լու այն ճա­նա­պար­հը, ո­րը շա­տե­րին չէ հա­սու, սա­կայն վս­տահ եմ, որ դու պատ­վով ես հաղ­թա­հա­րե­լու քեզ ըն­ձեռ­ված բա­ցա­ռիկ հնա­րա­վո­րու­թյու­նը, ու պար­զե­րես ես լի­նե­լու հրա­մա­նա­տար­նե­րիդ, ծնող­նե­րիդ, երկ­րիդ ու ժո­ղովր­դիդ առջև։
Քեզ բա­րի ու ան­փոր­ձանք ծա­ռա­յու­թյուն, Զին­վո՜ր… Հպարտ ե­ղիր ու մի մո­ռա­ցիր, որ դե­պի հայ­կա­կան բա­նակ ձգ­վող քո ճա­նա­պար­հը գծ­վել է մեր Մեծ Նա­հա­տակ­նե­րի սրի ան­շեղ զար­կով, նրանց ոչ մի թիզ հող չզի­ջե­լու վճ­ռա­կա­նու­թյամբ… Վս­տահ եմ, որ կլի­նես ար­ժա­նի փո­խա­րի­նողն ու հետ­նոր­դը բո­լոր նրանց, ով­քեր մեզ ան­նա­խա­դեպ հաղ­թա­նակ­ներ պարգևե­ցին, ով­քեր կեր­տե­ցին Շու­շիի հաղ­թա­նա­կը, մա­քառ­ման ան­նա­խա­դեպ օ­րի­նակ­ներ ցու­ցա­բե­րե­ցին Քա­րին­տա­կում, Վա­ղու­հա­սում, Օ­մա­րի լեռ­նանց­քում, Քար­վա­ճա­ռում, Մա­տա­ղի­սում, Մար­տու­նու ու Հադ­րու­թի շր­ջան­նե­րում… Ով­քեր սե­փա­կան բազ­կի ու կամ­քի պրկ­մամբ ընդ­լայ­նե­ցին Երկ­րիս սահ­ման­նե­րը։ Ես վս­տահ եմ, որ քո ան­վերջ ներ­կա­յու­թյամբ դու գա­լիք ես այ­լոց հա­մար և ոչ միայն քեզ փո­խա­րի­նող­նե­րի… Այլև բո­լոր նրանց, ով­քեր ի­րենց ա­ռա­ջին ճիչ ու կան­չով ՙոչ՚ են ա­սե­լու պա­տե­րազմ­նե­րին։ Ես քո Բան ու Գոր­ծին այ­սօր չէ, որ ծա­նոթ եմ, գի­տեմ տե­սակդ, դու էու­թյամբ խա­ղա­ղա­րար-խա­ղա­ղա­պահ ես, զին­վոր խա­ղա­ղու­թյան, բայց երբ քեզ վրա հար­ձակ­վում են չար նկր­տում­նե­րով, դու Սաս­նա Ծուռ ես, Դա­վիթ Սա­սուն­ցի՝ զարկդ ան­շեղ է, ո­գիդ՝ ան­պարտ։ Այժմ հաղ­թա­նակ­ներ կեր­տե­լու հեր­թը քոնն է, ու ես մորդ ա­ղոթք­նե­րի պես ներ­կա պի­տի լի­նեմ քո բո­լոր փոքր ու մեծ հաղ­թա­նակ­նե­րի կերտ­մա­նը, իսկ թե պետք լի­նի /իսկ դու դրա­նում եր­բեք մի կաս­կա­ծիր/« մենք քո կող­քին կլի­նենք՝ Ազ­գո­վի… Դե՜ ինչ, խա­ղա­ղու­թյանն ու հաղ­թա­նակ­նե­րին տեր կանգ­նե­լու հեր­թը քոնն է, Երկ­րիս Զին­վո՜ր, ծա­ռա­յիր՝ ինչ­պես ան­պարտ պապդ ու քա­ջե­րի զար­մից սեր­ված հայրդ ծա­ռա­յե­ցին Հայ­րե­նի­քին… Ծա­ռա­յիր Երկ­րիդ ու Խղ­ճիդ ա­ռաջ մա­քուր ե­ղիր« մա­քուր՝ ինչ­պես մորդ մե­ռո­նա­կաթ Ա­ղոթք­նե­րը։

;