ԱՆԱՆՁՆԱԿԱՆ ԿՅԱՆՔԻ ԱՆՍԱՀՄԱՆ ՍԱՀՄԱՆԸ
Լուսինե ՇԱԴՅԱՆ
ՙԴեռ մանկուց երազում էի, որ իմ ապագա ամուսինն անպայման լինի կապուտաչյա ու զինվորական, քանի որ հպարտանում էի հորս զինվորական կեցվածքով... Տարիներ հետո հանդիպեցի նրան՝ կապուտաչյա Կարենին՚։
...Կարենի ու Անգելինայի սիրո պատմությունն սկսվեց անսպասելի՝ պատահական հանդիպում, փոխանակված մի հայացք, մի ժպիտ... ակնթարթներ, որոնք սկիզբ դրեցին մի նոր հեքիաթի։ Սակայն հեքիաթն այդ անավարտ մնաց... Արցախյան պատերազմում հավերժացած զինվորների շարքը համալրվեց ևս մեկ հերոսով՝ Կարեն Բեգլարյան։
Ծնվել է 1997թ. հունվարի 8-ին, Ստեփանակերտում։ Սովորել է Ե. Չարենցի անվան թիվ 7 հիմնական դպրոցում, հետո Ք. Իվանյանի անվան ռազմամարզական վարժարանում։ 2014 թվականին տեղափոխվել է ՌԴ՝ Նովոսիբիրսկի Բարձրագույն Ռազմական Ուսումնարան (НВВКУ), ընտրելով հետախույզի մասնագիտությունը։ 2015-2017թվականներին պարտադիր ժամկետային ծառայություն է իրականացրել Մատաղիսի զորամասում։ Մասնակցել է Ապրիլյան քառօրյա պատերազմին, տուն վերադարձել ավագ սերժանտի կոչումով։ Սովորում էր Գրիգոր Նարեկացի պետհավատարմագրված համալսարանի իրավագիտության բաժնում։ Աշխատել էր The Hellow Trust ընկերությունում` որպես սակրավոր։ 2018 թվականից ծառայության է անցել Մարտակերտի զորամասում` որպես հետախույզ- սակրավոր։
Մայրը՝ տիկին Ալինան ասում է. ՙԱսում էր՝ մա՜մ, ես կոչումով զինվորական եմ և պարտավոր եմ հավատարիմ լինել ընտրածս մասնագիտությանը՚։ Արձակուրդում էր Կարենը, երբ սկսվեց պատերազմը։ Օրհասական պահին Կարենն էլ նետվեց պաշտպանելու հայրենիքի սահմանները։
ՙՏնից դուրս գալուց առաջ ամուր գրկեց ինձ, սեղմեց ձեռքս ու աչքերով հորդորեց շտապ ինքնակազմակերպվել,-հիշում է Անգելինան,- ապա վերցրեց զինվորական ուսապարկն ու դուրս եկավ՚։ Կարենը մասնակցել է Արցախի հյուսիսային հատվածում մղվող մարտերին։ Հոկտեմբերի 6-ին, Հակոբ Կամարի գյուղի ինքնապաշտպանական մարտի ժամանակ, վիրավորվում է, չորս օր հետո միանում անմահների գնդին...
ՙՆկարագրել որդուս բարությունը, ընկերասիրությունը, սերն ու հարգանքը հարազատների նկատմամբ՝ անհնար է։ Չափազանց նրբանկատ էր, ուշադիր,-ասում է մայրն ու շեշտում.- փոքր հասակում էլ իմ ՙփոքրիկ տղամարդն էր՚՝ խելոք, զուսպ, սրամիտ ու համարձակ՚։
Շնորհաշատ էր, տարբեր նախասիրություններ ուներ. նկարում էր, կիթառ նվագում, սպորտով զբաղվում։ ՙՈւսման մեջ առանձնապես չէր փայլում, սովորում էր այն, ինչ սիրում էր. շատ էր սիրում ռուսերենն ու իր Անժելովնային (ռուսերենի ուսուցչուհուն՝ Անժելա Ալբերտովնային)՚,- հիշում է մայրը։ Տիկին Ալինան այսօր էլ 7-րդ դպրոցում ուսուցչուհի է։ Կարենին դասավանդած նրա կոլեգաները հաճախ են վերհիշում տղային. դասարանում առաջնորդ էր, կազմակերպիչ, քչախոս ու համեստ, հաճախ էր դասընկերների չարաճճիությունների պատիժն իր վրա կրում։
Վառ են հիշողությունները նաև վարժարանի հայոց լեզվի և գրականության դասախոս Անուշ Բաբայանի մոտ. ՙԱնչափ ցավալի է մեր սաների մասին անցյալով խոսելը։ Կարենը չափազանց պատասխանատու էր, կամային, ազնիվ, ընկերասեր ու բանիմաց՚։
Հայրենիքի պաշտպանության և անվտանգության ապահովման գործում ցուցաբերած բացառիկ արիության, անձնուրացության և հմտության համար Կարեն Բեգլարյանն ԱՀ նախագահի հրամանագրով հետմահու պարգևատրվել է ՙՄարտական խաչ՚ 2-րդ աստիճանի շքանշանով, ՙՄարտական ծառայություն՚ մեդալով։
ՙԹեպետ տարբեր էինք բնավորությամբ, բայց երջանիկ էինք շատ։ Ես միշտ վախենում էի մթությունից ու բարձրությունից. իսկ Կարենի հետ բարձունքից էի նայում քաղաքին, այն էլ գիշերով՚,- աչքերում ծանրացած ցավը խեղելով ասում է Անգելինան։
Իրոք զարմանալ կարելի է այն հոգեկան ուժով, այն տոկունությամբ, որն իր մեջ ամբարում է փխրուն ու նուրբ աղջիկը։ Անընդհատ պայքարում է ինքն իր հետ` փորձելով լինել այնպիսին, ինչպիսին Կարենն էր հորդորում լինել։ Անգելինայի համար օրերն էլ առաջվա գույները չունեն։ Բայց հպարտ է նա, քանի որ հոգին Կարենի աչքերի գույնն ունի...