ՆՐԱՆՑ ԿԱՏԱՐԱԾԸ ՄՆԱՑ ԱՆՑՅԱԼՈՒՄ
Սերգեյ ՍԱՖԱՐՅԱՆ
Այն, որ մեր իրականության մեջ կան շատ ոլորտներ, որոնց աշխատակիցների` տարիներով կատարած գործերն այդպես էլ արժանավույնս չգնահատվեցին, փաստ է։ Այս փաստի մասին կարելի է խոսել ու բանավիճել շատ երկար։
Բոլորս ենք հիշում, հատկապես՝ ավագ սերնդի ներկայացուցիչները, թե ինչպես էինք ոչ վաղ անցյալում հարազատների հետ կապ հաստատելու համար դիմում հեռախոսավարուհիների օգնությանը։ Այդ իրողությունը մեր իրականության մի մասն էր։
Հիմա աշխարհը զարգացվածության այնպիսի աստիճանի է հասել, որ այս համակարգի աշխատողների կարիքը գրեթե չկագ չնայած դա էլ հարաբերական է։ Այնուամենայնիվ, ունենք այն՝ ինչ ունենք։
Տարիներ շարունակ հասարակությանը ծառայություն մատուցելով` կին-կապավորներն իրենց կարևոր ու խիստ անհրաժեշտ ծառայությունը տարան նաև մեր հայրենիքին բաժին հասած օրհասական պահերին։
Անժխտելի փաստ է, որ քաղաքացիական համազգեստով կին-կապավորները, ովքեր առաջին Արցախյան պատերազմում զօրուգիշեր մշտական կապ են ապահովել հասարակության համար, այսօր պարզապես մատնված են անուշադրության։
Հայտնի ՙ107՚-ի հեռախոսավարուհինները, որոնցից շատերի հետ առիթ ունեցանք հանդիպել և զրուցել, իրենց չգնահատված լինելու մասին խոսում են անհույս դառնությամբ։ Ասում են` այն օրերին մեր աշխատանքը կատարում էինք ոգևորությամբ, հիմնականում աշխատում էինք ոչ նկուղային պայմաններում, բայց մեզ ոչինչ չէր վախեցնում, քանի որ մեզնից յուրաքանչյուրը համոզված էր, որ առանց իր նվիրված աշխատանքի անհնար է հասնել վերջնական հաղթանակիգգգ
Իհարկե, ժամանակները փոխվել են, փոխվել են նաև ուղեկցող երևույթները։ Շատերը մնացել են անցյալի հուշերում, սակայն եկեք փաստենք, որ դա պատճառ չէ, որպեսզի մոռացության տանք նրանց անձնուրաց աշխատանքըգգգ 90-ականների ականատեսները լավ գիտեն, թե ինչ կարևոր առաքելություն էին իրականացնում նրանք։
Կին-կապավորներից շատերն այսօր անցյալում թողած հիշողություն են համարում իրենց անցած ճանապարհը, թեև սիրելի աշխատանքի մասին խոսելիս ժպտում են երանությամբ։ Այո, այս մարդիկ մեր հասարակության մեջ մնացին չգնահատված։
Պատերազմը, ինչպես ասում են, կրկնվելու հատկություն ունի, որքան էլ այն ծանր ու դաժան է: Բացառված չէ, որ օրերից մի օր մենք նորից զգանք այս ոլորտի աշխատողների կարիքը, և հավատում եմ, որ նրանք կրկին կգան ու մեծ նվիրվածությամբ կիրականացնեն իրենց ծառայությունը՝ հակառակ այն իրողության, որ տարիներ շարունակ մնացին չգնահատված։
Հ.գ. Հիմա էլ ուշ չէ, բացթողումների աչքերին շիտակ նայելով միայն կարող ենք շտկել տարիների ընթացքում կատարած մեր սխալները։ Հայրենիքը ոչ անցյալում, ոչ հիմա և ոչ էլ ապագայում չի մոռանալու իր համար սխրանք գործած իր զավակներին։