Ա­ՐԵՎՄ­ՏԱ­ՀԱ­ՅԵ­ՐԵ­ՆԻ ԿԵՆՏ­ՐՈ­ՆԻ Ա­ՌԱ­ՋԻՆ ՇՐ­ՋԱ­ՆԱ­ՎԱՐՏ­ՆԵ­ՐԸ

 Ստե­փա­նա­կեր­տի ՙԳրի­գոր Նա­րե­կա­ցի՚ հա­մալ­սա­րա­նի Արևմտա­հա­յե­րե­նի, հա­յա­գի­տու­թյան գի­տա­հե­տա­զո­տա­կան Լու­տո­վի­կա և Հա­կոբ Այն­թափ­լյան կենտ­րո­նը թո­ղար­կեց իր ա­ռա­ջին շր­ջա­նա­վարտ­նե­րին` 26 հո­գի: Այդ կա­պակ­ցու­թյամբ այս­տեղ տե­ղի ու­նե­ցավ ա­վար­տա­կան վկա­յա­կան­նե­րի հան­ձն­ման ա­րա­րո­ղու­թյուն, ո­րին ներ­կա էին ԱՄՆ-ից ժա­մա­նած Հա­կոբ և Լու­տո­վի­կա Այն­թափ­լյան­նե­րը` Կենտ­րո­նի հիմ­նա­դիր­ներն ու պահ­պա­նող­նե­րը:

Մի­ջո­ցառ­ման բաց­ման իր խոս­քում հա­մալ­սա­րա­նի ռեկ­տոր, բա­նա­սի­րա­կան գի­տու­թյուն­նե­րի դոկ­տոր, պրո­ֆե­սոր Վար­դան Հա­կո­բյանն ա­սաց, որ Կենտ­րո­նը դար­ձել է բու­հի գի­տա­կան աշ­խա­տանք­նե­րը հա­մա­կար­գո­ղը, և նրա շնոր­հիվ այս­տեղ շա­ռա­վիղ­ներ են ձգում աշ­խար­հի տար­բեր բու­հեր: Նշեց, որ Հա­կոբ Այն­թափ­լյանն ա­ռա­ջին հեր­թին ան­վա­նի հրա­պա­րա­կա­գիր է, արևմտա­հայ բա­նաս­տեղծ, բա­ռա­րա­նա­գետ և ԱՄՆ-ում ճա­նաչ­ված սր­տա­բան, մեր ժո­ղովր­դի լա­վա­գույն զա­վակ­նե­րից մե­կը, ո­րը նաև բա­րե­գոր­ծա­կան ծա­ռա­յու­թյուն­նե­րով է նպաս­տում նրա ա­ռա­ջըն­թա­ցին: Կենտ­րո­նի մա­սին խո­սում են ամ­բողջ աշ­խար­հի հա­յե­րը, ո­րով­հետև այն իր տե­սա­կի և նպա­տա­կի մեջ ե­զա­կի հաս­տա­տու­թյուն է. այս­տեղ դա­սա­վանդ­վում է նաև արևմտա­հա­յե­րեն: ՙԵ­թե ժա­մա­նա­կա­կից հայ գրա­կան լեզ­վի մեջ բա­ցա­կա­յում է արևմտա­հա­յե­րե­նը, նշա­նա­կում է մեր լե­զուն հա­յե­րեն չէ: Այս հար­ցե­րին է նվիր­ված նաև ՙՀա­յոց լե­զուն ա­նա­ղարտ պա­հենք՚ գի­տա­ժո­ղո­վը Գան­ձա­սա­րում, որն ա­վե­լի հան­գա­մա­նա­լից կանդ­րա­դառ­նա մեր լեզ­վի եր­կատ­վա­ծու­թյա­նը, ո­րը տե­ղի ու­նե­ցավ խոր­հր­դա­յին տա­րի­նե­րին, բայց այ­սօր ա­զատ, ան­կախ Հա­յաս­տա­նում ու Ար­ցա­խում մենք ենք տնօ­րի­նում մեր ճա­կա­տա­գի­րը և պար­տա­վոր ենք եր­կու լե­զու­նե­րը մեր­ձեց­նե­լով` դարձ­նել միաս­նա­կան, մո­տե­նալ դա­սա­կան ուղ­ղագ­րու­թյա­նը, գրա­բա­րին, այ­սինքն` ինք­ներս մեզ՚,-ա­սաց Վ. Հա­կո­բյա­նը:
Հա­մալ­սա­րա­նի զար­գաց­ման գոր­ծում մեծ է պա­րոն Այն­թափ­լյա­նի ներդ­րու­մը, և հրա­պա­րա­կե­լով բու­հի գի­տա­կան խոր­հր­դի ո­րո­շու­մը Հա­կոբ Այն­թափ­լյա­նին ՙԳրի­գոր Նա­րե­կա­ցի՚ հա­մալ­սա­րա­նի դոկ­տո­րի պատ­վա­վոր կո­չում շնոր­հե­լու մա­սին` ռեկ­տո­րը նրան հանձ­նեց վկա­յա­կա­նը, ինչ­պես նաև կաղ­նե­փայ­տի վրա փո­րագր­ված Գրի­գոր Նա­րե­կա­ցու դի­մա­քան­դա­կը:
Գի­տա­կան կենտ­րո­նում կա­տար­ված աշ­խա­տանք­նե­րը ներ­կա­յաց­րեց նրա տնօ­րեն, բա­նա­սի­րա­կան գի­տու­թյուն­նե­րի թեկ­նա­ծու, դո­ցենտ Ա­մա­լյա Գրի­գո­րյա­նը: Ըստ նրա` մեծ պա­տիվ ու հպար­տու­թյուն է, որ ա­վար­տա­կան վկա­յա­կան­նե­րը շր­ջա­նա­վարտ­նե­րը ստա­նում են հիմ­նա­դիր­նե­րի ձեռ­քից: Այս մեկ տար­վա ըն­թաց­քում նրանք ու­սում­նա­սի­րել են գրա­բար, արևմտա­հա­յե­րեն, արևմտա­հայ գրա­կա­նու­թյուն, Հայ­կա­կան հար­ցի պատ­մու­թյուն, սփյուռ­քա­հայ գրա­կա­նու­թյուն: Կազ­մա­կեր­պել են գի­տա­կան, մշա­կու­թա­յին, գրա­կան մեծ թվով մի­ջո­ցա­ռում­ներ, ո­րոնք նույն­պես նպաս­տել են ու­սա­նող­նե­րի զար­գաց­մա­նը: Կենտ­րո­նի նշա­նա­կու­թյու­նը մեծ է նաև լեզ­վի ա­նա­ղար­տու­թյան պահ­պան­ման ա­ռու­մով, քա­նի որ տա­րա­փո­խիկ աշ­խար­հա­քա­ղա­քա­կան պայ­ման­նե­րում ազ­գա­յին դի­մագ­ծի պահ­պան­ման հա­մար շատ կարևոր է մեր լեզ­վի ա­նա­ղար­տու­թյան, միաս­նա­կա­նու­թյան պահ­պա­նու­մը, մեր պատ­մու­թյա­նը, մշա­կույ­թին տի­րա­պե­տե­լը, ո­րով ա­վե­լի ա­մուր կկանգ­նենք մեր հո­ղի վրա: Այդ իսկ պատ­ճա­ռով Կենտ­րո­նը հա­յե­րե­նա­պահ­պա­նու­թյան ու հա­յա­պահ­պան­ման մեծ ա­ռա­քե­լու­թյուն է կա­տա­րում շնոր­հիվ պա­րոն Այն­թափ­լյա­նի:
Կենտ­րո­նի տնօ­րե­նը նշեց, որ արևմտա­հա­յե­րեն ու­սում­նա­սի­րող ու­սա­նող­նե­րի 27-հո­գա­նոց ար­դեն երկ­րորդ խումբն է ձևա­վոր­վել և հա­մալ­սա­րա­նի ղե­կա­վա­րու­թյան ա­նու­նից ե­րախ­տա­գի­տու­թյուն հայտ­նեց Այն­թափ­լյան ա­մու­սին­նե­րին:
Շր­ջա­նա­վարտ­նե­րի ա­նու­նից սր­տի խոսք ա­սաց Ան­նա Ա­վա­նե­սյա­նը: Աս­մունք­վե­ցին Նա­րե­կա­ցու ՙՏաղ վար­դա­վա­ռի՚-ին գրա­բա­րով, արևմտա­հայ բա­նաս­տեղծ­նե­րի, ինչ­պես նաև` Հա­կոբ Այն­թափ­լյա­նի ստեղ­ծա­գոր­ծու­թյուն­նե­րից:
Իր ե­լույ­թում, դի­մե­լով շր­ջա­նա­վարտ­նե­րին, Հա­կոբ Այն­թափ­լյանն ա­սաց. ՙԿեան­քի նպա­տա­կը միայն հարս­տու­թիւն դի­զե­լը չէ, այդ հարս­տու­թիւ­նը նպա­տա­կին ծա­ռա­յեց­նե­լը: Հա­յերս գե­րա­գույն նպա­տակ մը ու­նինք` ծա­ռա­յե­լու հայ­րե­նի­քին, ազ­գին: Այս­տեղ ամ­բա­րե­ցիք գի­տու­թիւն արևմտա­հա­յե­րե­նի և թե արևե­լա­հա­յե­րե­նի և որ­պես ա­ռա­քյալ­ներ պի­տի ջա­նանք տա­րա­ծել Դա­նիել Վա­րու­ժա­նի ՙՍեր­մա­նող՚-ի նման՚: Նա խո­սեց նաև հա­յոց լեզ­վի եր­կատ­վա­ծու­թյան մա­սին և ա­սաց, որ ՙՀա­յաս­տան-Ար­ցա­խը, օ­րի­նակ, պետք է ըլ­լան միաս­նա­կա­նու­թիւն` մեկ բա­ռա­պա­շար, մեկ ուղ­ղագ­րու­թյուն և մեկ լե­զու՚: