ՀԱԹԵՐՔԻ ՄԱՆԿԱՊԱՐՏԵԶԻ ԱՌՕՐՅԱՆ, ԽՆԴԻՐՆԵՐԸ, ԵՐԱԶԱՆՔՆԵՐԸ
Սուսաննա ԲԱԼԱՅԱՆ
Մարտակերտի շրջանի Հաթերք գյուղի մանկապարտեզի տնօրեն Լաուրա Պողոսյանը մեծ գոհունակությամբ է պատմում հարազատ կրթօջախի առօրյա կյանքի, կատարվող աշխատանքների և երազանքների մասին:
Հաթերքի պետական մանկապարտեզը, վերհիշում է նա, վերաբացվել է 2007 թվականի սեպտեմբերի 7-ին: Անշուշտ, Հաթերքում մանկապարտեզ միշտ էլ եղել է, հաստատում է տնօրենը, դեռ խորհրդային տարիներից էր գործում` հիմնվել էր 1963-ին: Արցախյան առաջին պատերազմից հետո` 1994-ին, վերաբացվել է, 1996-ին` կրկին փակվել` պետության միջոցների սղության պատճառով: Սակայն Հաթերքը մեծ գյուղ է, շեշտում է նա, բնակիչների մեծ մասը աշխատանք ունի, և երեխաներին պահելու խնդիր կար: Հնարավոր չէր, որ դա հաշվի չառնվեր: Մանկապարտեզը գործում էր, պարզապես` բարերարների ֆինանսավորմամբ:
Տիկին Պողոսյանը ջերմությամբ է խոսում մեծանուն բարերար, արգենտինահայ Էռնեստ Էրնեկյանի մասին. ՙԵրկար տարիներ նրա աջակցությամբ պահել ենք մանկապարտեզը,- խորին երախտագիտությամբ ասում է նա:- Մենք նրան չէինք ճանաչում: Հաթերքցի Մարկոս Խուրշուդյանի միջոցով նա իմացավ խնդրի մասին և օգնեց: Իսկ 2000 թվականին Մարտակերտի վարչակազմի այն ժամանակվա ղեկավար Սերգեյ Օհանյանի աջակցությամբ բացվեց նաև մանկապարտեզի երկրորդ խումբը: Եվ այդ տարիներին գյուղում գործում էին երկու տարբեր խմբեր, որոնց հիման վրա էլ 2007-ին կրկին բացվեց պետական մանկապարտեզը՚:
Մինչև 2013-ը գյուղն ուներ 3 խումբ և 90 երեխա, տեղեկացնում է տնօրենը, բայց ընդլայնվելու խնդիր կար, քանի որ գյուղը մեծ է, երիտասարդ ընտանիքներն էլ` բազմաթիվ: Իսկ գյուղի ՙՅալ՚ թաղամասը կենտրոնից բավականին հեռու է, պարզաբանում է նա, և այնտեղ ապրող երեխաները մեծ դժվարություններով էին հաճախում մանկապարտեզ: Ուստի այդ թաղամասի բնակիչների երեխաների համար առանձին խումբ բացվեց: ՙԱյդ երազանքն իրականացնելու գործում օգնության ձեռք մեկնեցին մոսկվայաբնակ հաթերքցի Ռոբերտ Բալասանյանը, Յուրի Շիրինյանը, Գագիկ Իսկանդարյանը,- հիշում է տիկին Պողոսյանը:- Նրանք բնակելի մի տուն ձեռք բերեցին, Մոսկվայում գործող հաթերքցիների բարեգործական հիմնադրամի միջոցներով վերանորոգեցին: Իսկ նորոգման աշխատանքները, նույնպես բարեգործական հիմունքներով, իրականացրին այդ թաղամասի բնակիչները՚:
Այսօրվա դրությամբ, ասում է տիկին Պողոսյանը, մանկապարտեզն ունի 4 խումբ, որտեղ ընդգրկված է 110 երեխա: Նրանք մեծ հաճույքով են հաճախում մանկապարտեզ, անթաքույց հպարտությամբ ասում է նա, քանի որ, նախ` լավ դաստիարակներ են նրանց հետ աշխատում, և, երկրորդը` պայմանները բավականին բարվոք են: ՙԻհարկե, արդեն շենքի գոնե կոսմետիկ վերանորոգման անհրաժեշտություն կա: Բացի այդ, նշված ՙՅալ՚ թաղամասում գործող խումբը մեծ է իր քանակով: Այն նախատեսված է 20-24 երեխաների համար, իսկ հաճախում է 28-30 երեխա, փաստացի խմբում ցուցակագրված է 37 երեխա: Փրկում է այն, որ մահճակալները երկհարկանի են` դեռ ստացվում է քնեցնել բոլոր երեխաներին՚: Տարածքը մեծացնելու կարիք կա, ամփոփում է տնօրենը, քանի որ մանկապարտեզ հաճախել ցանկացողները գնալով շատանում են: Դրան զուգահեռ՝ շենքի տակ ապաստարան կառուցելու անհրաժեշտություն կա, որպեսզի, Աստված մի արասցե, պատերազմի վերսկսման դեպքում երեխաներին թաքցնելու, պաշտպանելու տեղ ունենանք:
Գյուղի կենտրոնում գործող մանկապարտեզում, շարունակում է իր խնդիրներով կիսվել տիկին Պողոսյանը, կան երեք խմբեր` փոքրերի, միջին և բարձր տարիքի, բայց այստեղ էլ նորոգման խնդիրներ կան` տանիքի և ջրահեռացման: ՙԵս դիմել եմ համայնքի վարչակազմին« խոստացել են, որ մոտ ժամանակներս հարցը կլուծվի: Մինչև գյուղի շուրջօրյա ջրամատակարարման հարցի լուծումը, մանկապարտեզի և՜ ջրի, և՜ զուգարանների վիճակը բավականին բարվոք է՚:
-Բանն այն է,- պարզաբանում է համայնքի ղեկավար Վ. Գրիգորյանը, ով, ի դեպ, ներկա էր հարցազրույցին,- որ մանկապարտեզի նախկին շենքում այսօր տեղակայված է գյուղի հիվանդանոցը: Համայնքի ղեկավարությունը առաջարկով դիմել է համապատասխան ատյաններ` նոր հիվանդանոցի շենք կառուցելու: Հիվանդանոցի նախկին շենքն էլ, որ ի սկզբանե մանկապարտեզի համար էր կառուցվել, վերանորոգվել և տրամադրվել է մանկապարտեզին` արդեն բարելավված պայմաններով, ընդլայնված, նոր խմբեր ընդունելու հնարավորություններով:
Սակայն տիկին Պողոսյանը համաձայն չէր համայնքի ղեկավարի առաջարկի հետ, քանի որ գտնում էր, որ այժմյա հիվանդանոցի շենքն այդքան էլ լավ տարբերակ չէ մեծ մանկապարտեզի համար: Իր տեսակետը տիկին Պողոսյանը հիմնավորում էր այն հանգամանքով, որ նշված շենքի շրջակա տարածքը փոքր է, ինչը ենթադրում է, որ զբոսնելու, խաղալու հնարավորությունները սահմանափակ են լինելու: Դա անընդունելի է փոքրիկների համար, պնդում է նա, քանի որ, ըստ ընդունված չափորոշիչների, երեխաները, հատկապես որ խմբերը շատ են ու մեծաքանակ, պետք է հնարավորություն ունենան խաղալու, զբոսնելու ընդարձակ խաղահրապարակներում` բարեկարգված և հագեցած ատրակցիոններով ու այգիներով: Այնուամենայնիվ, համաձայնում է նա, շենքի առաջին հարկը, որտեղ այժմ տեղակայված է մանկապարտեզը, բավականին լավ պայմաններ ունի: Թող վերանորոգվի նաև երկրորդ հարկը, առաջարկում է տնօրենը, և դրա հետ մեկտեղ բարելավվեն առաջին հարկի պայմանները, լուծվեն տանիքի և ջրահեռացման խնդիրները, ներկա մանկապարտեզի շենքը, համոզված է նա, դեռ երկար ժամանակ կծառայի գյուղի փաքրիկներին, այնքան, մինչև երազանքների մանկապարտեզն իրականություն կդառնա: