ՀԱՂ­ԹԵ­ԼՈՒ ՀԱ­ՄԱՐ ՊԵՏՔ Է ԱՊ­ՐԵԼ ԱՅՍ­ՏԵՂ

 Ար­ցա­խում չկա մի ու­սում­նա­կան հաս­տա­տու­թյուն, որ 2020թ. 44-օ­րյա պա­տե­րազ­մում զո­հեր տված չլի­նի: Յու­րա­քան­չյուր հաս­տա­տու­թյուն, ինչ­պես ըն­տա­նիք­նե­րը, ի­րեն հո­գե­պես հան­գիստ չի զգում, մինչև չու­նե­նա նա­հա­տակ­նե­րի հի­շա­տա­կին ստեղծ­ված սր­բա­զան ան­կյուն: Ու­սում­նա­կան գոր­ծըն­թա­ցին զու­գըն­թաց« ողջ կո­լեկ­տի­վը լծ­ված է զոհ­ված շր­ջա­նա­վարտ­նե­րի, աշ­խա­տա­կից­նե­րի մա­սին նյու­թեր հա­վա­քե­լու ու նման ան­կյուն ստեղ­ծե­լու գոր­ծով:

Հու­նի­սի 3-ին հի­շա­տա­կի ա­րա­րո­ղու­թյուն էր Ստե­փա­նա­կեր­տի ար­հես­տա­գոր­ծա­կան ու­սում­նա­րա­նում: Տնօ­րի­նու­թյան նա­խա­ձեռ­նու­թյամբ ստեղծ­վել է զոհ­ված և ան­հայտ կո­րած շր­ջա­նա­վարտ­նե­րի ու սա­նե­րի հու­շա­տախ­տակ: 24 հո­գու լու­սան­կար­ներն են, ո­րոն­ցից եր­կու­սը հա­մար­վում են ան­հետ կո­րած: Զոհ­ված­նե­րից ե­րե­քը ու­սա­նող­ներ էին՝ ժամ­կե­տա­յին ծա­ռա­յու­թյան մեջ: Հու­շա­տախ­տա­կի բա­ցու­մից հե­տո հուշ-ցե­րե­կույթ անց­կաց­վեց դահ­լի­ճում՝ ՙԿյանքս՝ կյան­քիդ հա­մար խո­րագ­րով՚:
Բե­մա­հար­թա­կին գե­ղե­ցիկ շր­ջա­նակ­նե­րով 24 քա­ջե­րի լու­սան­կար­ներն են՝ ՙՓառք ու պա­տիվ՚ վեր­տա­ռու­թյամբ: Յու­րա­քան­չյու­րի մա­սին բնու­թագ­րա­կան խոսք ա­սաց ու­սում­նա­րա­նի փոխտ­նօ­րեն Վար­դու­հի Բա­լա­յա­նը: Սո­վո­րող­նե­րի կա­տա­րում­նե­րը՝ երգ, պար, ար­տա­սա­նու­թյուն, մի­ջո­ցառ­ման ամ­բողջ ըն­թաց­քում հուզ­մուն­քի պա­հեր պատ­ճա­ռե­ցին ներ­կա­նե­րին։ Հա­րա­զատ­նե­րից և ու­սում­նա­րա­նի աշ­խա­տող­նե­րից բա­ցի, մի­ջո­ցառ­մա­նը ներ­կա էին ԱՀ ԿԳՄՍՆ և ՊԲ ներ­կա­յա­ցու­ցիչ­ներ:
Ե­լույթ ու­նե­ցող­նե­րի խոս­քը զերծ էր պա­թե­տիկ ելևէջ­նե­րից, սա­կայն՝ գո­տեպն­դիչ: ՙԴժ­վար է բա­ռե­րով սփո­փել այն ցա­վը, ո­րը հա­մա­կել է ձե­զա­նից յու­րա­քան­չյու­րին և բո­լո­րիս,- ա­սաց ՊԲ հրա­մա­նա­տա­րի բա­րո­յա­հո­գե­բա­նա­կան ա­պա­հով­ման գծով տե­ղա­կալ« գն­դա­պետ Նո­րայր Մկրտ­չյա­նը:- Դա ան­բա­ցատ­րե­լի ցավ է, ո­րի հետ դա­տա­պարտ­ված ենք ապ­րել, քա­նի որ այն տա­րած­շր­ջա­նը, որ­տեղ մենք ապ­րում ենք, լի է մեր լի­նե­լիու­թյու­նը վտան­գող մեծ մար­տահ­րա­վեր­նե­րով՚: Բայց« այդ­քա­նով հան­դերձ« հաղ­թե­լու մի­ջո­ցը այս­տեղ ապ­րելն է՝ հա­մոզ­ված է բա­նա­կի ներ­կա­յա­ցու­ցի­չը:
Ա­ռա­վել զգա­յա­ցունց էր զոհ­ված­նե­րի ծնող­նե­րի խոս­քը:
Ար­սեն Հա­րու­թյու­նյա­նի մայր Թա­մա­րա Հա­րու­թյու­նյա­նը կոչ ա­րեց. ՙՍի­րե­լի վշ­տա­կից ծնող­ներ, կյան­քը շա­րու­նակ­վում է, ես չեմ ու­զում ար­ցունք­նե­րով մե­ծաց­նել իմ թոռ­նե­րին: Մենք՝ որ­դե­կո­րույս ծնող­ներս, պետք է լի­նենք ու­ժեղ, զգաստ, որ­պես­զի մար­դիկ չհու­սա­հատ­վեն: Մենք պետք է մեր մի­ջից հա­նենք չա­րը, ու­րա­խա­նանք կող­քի­նի հա­ջո­ղու­թյուն­նե­րով և ան­պայ­ման կհաս­նենք հաղ­թա­նա­կի՚:
Իսկ Ար­թուր Ա­վա­նե­սյա­նը, ո­րը որ­դուն կորց­նե­լուց բա­ցի նաև հայ­րե­նի Ակ­նաղ­բյուր գյուղն է կորց­րել, ա­սաց.ՙ Մենք մեր որ­դի­նե­րին մա­տա­ղել ենք հա­նուն հայ­րե­նյաց, և հպարտ ենք դրա հա­մար՚:
Մի­ջո­ցառ­մա­նը ներ­կա էր ԱՀ ԿԳՄՍ նա­խա­րար Լու­սի­նե Ղա­րա­խա­նյա­նը, որն ա­սաց, որ հայ գրա­կա­նու­թյու­նից ան­ցած ՙԱն­մահ­նե­րը հրա­մա­յուն են՚ բա­ռա­կա­պակ­ցու­թյունն այ­սօր ա­ռար­կա­յա­կան է դար­ձել:ՙԱն­մահ­նե­րը հրա­մա­յում են ազ­գա­յին ինք­նա­կազ­մա­կերպ­վա­ծու­թյան, հրա­մա­յում են լի­նել սկզ­բուն­քա­յին մեր վար­քագ­ծի ու մեր աշ­խար­հա­յաց­քի մեջ՚: Նա շնոր­հա­կա­լու­թյուն հայտ­նեց ու­սում­նա­րա­նի աշ­խա­տա­կազ­մին և ու­սա­նող­նե­րին՝ նման հայ­րե­նյաց դաս կազ­մա­կեր­պե­լու հա­մար:
Ու­սում­նա­րա­նի տնօ­րեն Մի­քա­յել Գաս­պա­րյա­նը զոհ­ված­նե­րի հա­րա­զատ­նե­րին մաղ­թեց ո­գու ուժ և կո­րով՝ նշե­լով, որ հաս­տա­տու­թյու­նը միշտ կլի­նի նրանց կող­քին: