ՊԱՐՏԱՎՈՐ ԵՆՔ ԱՊՐԵԼ ...

 Շո­շի Սար­գիս Աբ­րա­հա­մյա­նի ան­վան միջ­նա­կարգ դպ­րո­ցում բաց­վեց Ար­ցա­խյան 44-օ­րյա պա­տե­րազ­մում նա­հա­տակ­ված շո­շե­ցի քա­ջոր­դի­ներ` Հրայր Մի­քա­յե­լի Դավ­թյա­նի, Ար­սեն Է­դուար­դի Ա­վա­գյա­նի, Սա­սուն Բո­րի­սի Գա­րա­քյա­նի, Է­րիկ Բա­շի­րի Ա­ղա­ջա­նյա­նի, Մի­քա­յել Ման­վե­լի Առս­տա­մյա­նի, Է­րիկ Գնե­լի Ա­վա­նե­սյա­նի, Հայկ Գա­րի­կի Խա­չատ­րյա­նի, Բո­րիս Ար­տա­շե­սի Փա­րա­մա­զյա­նի հի­շա­տա­կը հա­վեր­ժաց­նող հու­շա­տախ­տակ։

Բաց­ման ա­րա­րո­ղու­թյա­նը ներ­կա էին ԱՀ ԿԳՄՍ նա­խա­րար Լու­սի­նե Ղա­րա­խա­նյա­նը, Աս­կե­րա­նի շրջ­վար­չա­կազ­մի ղե­կա­վա­րի տե­ղա­կալ Լևոն Ծատ­րյա­նը, աշ­խա­տա­կազ­մի ԿՍ բաժ­նի վա­րիչ Կառ­լեն Մա­յի­լյա­նը, զոհ­ված­նե­րի հա­րա­զատ­ներ, մար­տա­կան ըն­կեր­ներ, հյու­րեր։
Դպ­րո­ցի տնօ­րեն Համ­լետ Հա­րու­թյու­նյա­նը, բա­ցե­լով օր­վա մի­ջո­ցա­ռու­մը, նշեց.
-Հայ­րե­նի­քի հա­մար ի­րենց կյան­քը զո­հա­բե­րած այս տղա­նե­րը մեր հպար­տու­թյունն են և այն պայ­ծառ աստ­ղե­րը, որ մեզ լույս են տա­լու հա­վի­տյան։ Նրանց նման քա­ջա­զուն տղա­նե­րի շնոր­հիվ է, որ մենք շա­րու­նա­կում ենք ապ­րել այս հո­ղի վրա, ո­րի ա­մեն մի թի­զը շա­ղախ­ված է հե­րոս­նե­րի ա­րյամբ։
Դպ­րո­ցի եր­կու դա­սա­րան­ներ ան­վա­նա­կոչ­վե­ցին ան­մա­հա­ցած շր­ջա­նա­վարտ­ներ` Մի­քա­յել Ման­վե­լի Առս­տա­մյա­նի և Է­րիկ Գնե­լի Ա­վա­նե­սյա­նի ա­նուն­նե­րով։
Հա­յոց լեզ­վի և գրա­կա­նու­թյան ու­սուց­չու­հի Ան­նա Ա­վա­նե­սյա­նի խոս­քը լց­ված էր հուզ­մուն­քով, միա­ժա­մա­նակ նաև հպար­տու­թյան ելևէջ­նե­րով.
-Հե­րո­սա­կան Շոշ գյուղն ապ­րում է ծանր օ­րեր, ո­րով­հետև փա­կում է ա­կանջ­նե­րը, որ­պես­զի չլ­սի հայ­կա­կան Շու­շի քա­ղա­քից հն­չող թուր­քա­կան մու­ղա­մի ձայ­նը, փա­կում է աչ­քե­րը, որ­պես­զի չտես­նի թուրք-ադր­բե­ջա­նա­կան շա­րա­սյան ե­լու­մու­տը մեր սր­բա­զան հո­ղով, եր­կու ձեռ­քե­րով սեղ­մում է սիր­տը, որ չպայ­թի վշ­տից, ան­դառ­նա­լի կո­րուստ­նե­րից, ցա­վից։
ԱՀ ԿԳՄՍ նա­խա­րար Լու­սի­նե Ղա­րա­խա­նյանն իր ե­լույ­թում ա­սաց.
-Դժ­վար է սփո­փան­քի խոսք գտ­նել զոհ­ված­նե­րի հա­րա­զատ­նե­րի և վշ­տա­հար մեր ժո­ղովր­դի հա­մար։
Սահ­մա­նա­յին Շոշ գյու­ղի դպ­րո­ցա­կան­նե­րը բռունցք ա­րած են գա­լիս դպ­րոց, նրանք ա­մեն օր տես­նում են մեր թշ­նա­մուն, նա­յում նրանց նենգ աչ­քե­րի մեջ և ար­հա­մար­հում ա­մեն մի վախ, քան­զի հա­յը դա­տա­պարտ­ված է վե­րածն­վե­լու, ապ­րե­լու, ա­րա­րե­լու։ Մեր սե­րունդ­նե­րը գի­տեն, որ ան­մահ­նե­րը հրա­մա­յում են լի­նել զո­րեղ, սկզ­բուն­քա­յին։ Նրանք հրա­մա­յում են լավ սո­վո­րել, կրթ­վել, լի­նել հա­մախ­մբ­ված և վս­տահ, որ մենք դան­դաղ, բայց հաս­տա­տուն քայ­լե­րով գնա­լու ենք այն­տեղ, որ­տեղ ա­սե­լի­քը մերն է լի­նե­լու։
Կառ­լեն Մա­յի­լյա­նը, շնոր­հա­կա­լու­թյուն հայտ­նե­լով դպ­րո­ցա­կան­նե­րին նվի­րա­կան մի­ջո­ցա­ռում կազ­մա­կեր­պե­լու և հե­րոս­նե­րի հի­շա­տա­կը վառ պա­հե­լու հա­մար, շեշ­տեց.
-Այս մի­ջո­ցա­ռու­մը յու­րա­հա­տուկ ռազ­մա­հայ­րե­նա­սի­րա­կան դաս է, ո­րը մեր ա­շա­կերտ­նե­րը գե­րա­զանց հանձ­նե­ցին։ Մենք ա­կա­նա­տես ե­ղանք ան­կեղծ, հո­գու խոր­քից բխող մի­ջո­ցառ­ման։ Ա­յո՜, մեր տղա­նե­րը հաղ­թել են, ե­կեք միա­բան­վենք, բռունցք դառ­նանք, քան­զի միայն մենք ու­նենք ընդ­գծ­ված թշ­նա­մի։ Այ­սօր մենք պար­տա­վոր ենք սր­տա­ցավ լի­նել մի­մյանց հան­դեպ, ա­ռա­վել ու­շա­դիր` զոհ­ված­նե­րի հա­րա­զատ­նե­րի նկատ­մամբ։ Սի­րե­լի՜ ա­շա­կերտ­ներ, հոր­դո­րում եմ զին­վել կա­յուն գի­տե­լի­քով ու գի­տակ­ցել մի բան. միայն գի­տե­լի­քով օժտ­ված մար­դը կա­րող է ան­պար­տե­լի լի­նել։