ՃԵ­ՊԸՆ­ԹԱՑ՝ ԲԱԶՄԱԹԻՎ ԿԱՆԳԱՌՆԵՐՈՎ /ինք­նա­բա­ցա­հայտ­ման ճա­նա­պար­հով/

Ճեպընթաց-ի իմ ուղեկիցը բանաստեղծ, դրամատուրգ, բ.գ.դոկտոր,  պրոֆեսոր  Վարդան  Հակոբյանն է

- Ե­կա։
- Գե­ղե­ցիկ, սլա­ցիկ, նր­բա­գեղ... Ես գի­տեմ՝ լի­նում է ոչ քիչ, երբ գա­լիս են, բայց չեն գա­լիս... Դու չէիր գա­լիս՝ ե­կար... ճամ­փան դժ­վա­րին էր, դու հաղ­թե­ցիր յոթ­գլ­խա­նի դևին ու հա­սար... «Ե­կա» բա­ռի մեջ հե­քիաթ կա, ուր Շահ­րե­զա­դեի պա­տաս­խա­նին դեռ սպա­սում է Սևա­կը. «Ո՞ւր է գի­շե­րը հա­զար­մե­կե­րորդ»...

-Ման­կութ օ­րերս։
- Ա­ռանց քնի, ար­թմ­նի ե­րա­զի մեջ եմ ընկ­նում... Դրանք այն պա­հերն են, որ միշտ ներ­կա են։ Ա­ռա­ջին ան­գամ հան­դի­պում եմ իմ ե­ս-ին ու ան­վա­նը՝ մորս տուն­կան­չում՝ Սլա­վի՛կ, հորս ժպի­տի մեջ, երբ նա կար­դում է անդ­րա­նիկ բա­նաս­տեղ­ծու­թյունս, մեր աղ­բյուր­նե­րի ու քա­րե­րի գո­րո­վա­լից կար­կա­չում... Հե­տո իմ ե­ս-ը փո­խան­ցում եմ այն աշ­խար­հին, որ ինձ­նից հե­տո պի­տի ծն­վեր՝ զա­ռունց ՙպլո­թու­նը՚ նե­րա­ռած իմ տո­ղե­րի մեջ։

-Իմ մե­ղե­դին։
- Երբ գրի­չը ձեռքս եմ առ­նում, իր Ա­ջը ինձ մեկ­նում է Աստ­ված, և նրա ա­փից լույս է ճա­ռա­գում։ Իմ մե­ղե­դին է։

-Լույ­սը պա­կա­սում է։
- Լույ­սի պա­կա­սը... Սի­րո բա­ցա­կա­յու­թյուն է։

- Կրկ­նա­կի լույ­սը։
- Լույ­սը կրկ­նա­կի է դառ­նում, ծա­վալ­վում է ա­նա­սե­լի, երբ Ուիթ­մեն, Ի­սա­հա­կյան, Տե­րյան, Չա­րենց, Փաունդ կամ Բա­կունց եմ կար­դում, երբ Սա­հյա­նին, Սա­րի­նյա­նին, Հով­հան­նես Գրի­գո­րյա­նին, Արք­մե­նի­կին հան­դի­պում եմ Երևա­նի փո­ղոց­նե­րում... Սի­րում եմ լույ­սի կրկ­նա­կին ու բազ­մա­կին

-Օ­րը կհե­ռա­նա։
- Մաշ­տո­ցը հա­յոց գրե­րը Սա­հակ Պար­թե­ւին ու Վռամ­շա­պուհ Ար­քա­յին հանձ­նեց Ռահ գե­տի ա­փին՝ որ­պես հայ­կյան ո­գու հա­վեր­ժա­ցում։ Այդ ոս­կե­ղե­նիկ պահն ինչ­պե՞ս կհե­ռա­նա... Դրա­նից հե­տո օ­րե­րը միայն գա­լիս են։ Եվ ազ­գո­վի, բո­լորս միա­սին, մին­չև հի­մա սպա­սում ենք այն բա­նաս­տեղ­ծու­թյան ծնն­դին, ո­րի հա­մար ստեղծ­վել են մաշ­տո­ցյան տա­ռե­րը... Հենց գր­վեց այդ քերթ­վա­ծը ՝ օ­րը այլևս չի գնա։

- Ան­գամ ե­թե տա­ղան­դա­վոր ես։
- Տա­ղան­դը կոր­ծա­նում է մար­դուն։ Այն ճա­կա­տի նշան է, որն ան­զու­գա­կան թի­րախ է՛ ու­ղիղ ու անվ­րեպ կրա­կել սո­վո­րող­նե­րի հա­մար...

- Ի­մաս­տու­թյուն գտա։
- Չգ­տա, Ա­նի, բո­լո­րը ե­րե­սիս վրա դռ­նե­րը փա­կե­ցին՝ մի հո­գուց բա­ցի... Նա էլ, աշ­խար­հի մե­ծա­գույն գի­տուն­նե­րից էր, տրտն­ջաց՝ ամ­բողջ կյան­քում փնտ­րում եմ, չեմ հան­դի­պել, թե դու գտ­նես՝ ինձ էլ ա­սա...

- Սպա­սու­մը։
- Սպա­սու­մն ա­ռաձ­գա­կան է, ձգ­վում է ժա­մա­նա­կը, բայց որ­քան էլ ու­շա­նա, մեկ է գա­րին մի օր դառ­նա­լու է ըն­կույ­զի չափ և Մհե­րը դուրս է գա­լու քա­րայ­րից։

- Ե­թե չկորց­րիր։
- Ե­թե չկորց­րիր, ու­րեմն չգ­տար, ու­րեմն՝ քո­նը չէր։

-Աստ­ղե­րի դու­ռը։
- Աստ­ղե­րի դու­ռը... Ա­մեն գի­շեր բաց­վում-փակ­վում է հան­ճա­րեղ ե­րա­զող­նե­րի ա­ռաջ... Ա­սում են՝ Ա­ռյու­ծի հա­մաս­տե­ղու­թյան մեջ, աստ­ղի վրա է Շի­րա­զը գրել իր «Բիբ­լիա­կա­նը»...

-Սպաս­ված կան­գա­ռը։
-Մեր շե­նը։ Ար­ցա­խի Հան­րա­պե­տու­թյան Հադ­րու­թի շր­ջան, գյուղ՝ Ար­փա­գե­տուկ։

Անի Մանգասարյան