Error
  • JLIB_APPLICATION_ERROR_COMPONENT_NOT_LOADING
  • JLIB_APPLICATION_ERROR_COMPONENT_NOT_LOADING
[ARM]     [RUS]     [ENG]

ԱՆ­ՋԵՅ ԿԱՍՊ­ՇԻԿ. ՙՀՈՒ­ՍՈՎ ԵՄ, ՈՐ ՙԽԱ­ՂԱ­ՂՈՒ­ԹՅԱՆ ՏԱ­ԿԱ­ՌԻՑ՚ ԿՈ­ՆՅԱԿ ԿԽ­ՄԵՄ՚

Լեհ դի­վա­նա­գետ, դես­պան Ան­ջեյ Կասպ­շիկն ար­դեն 23 տա­րի է` ԵԱՀԿ Գոր­ծող նա­խա­գա­հի անձ­նա­կան ներ­կա­յա­ցու­ցիչն է լեռ­նա­յին­ղա­րա­բա­ղյան հա­կա­մար­տու­թյան կար­գա­վոր­ման հար­ցե­րով։

Չնա­յած նրան, որ դի­վա­նա­գետն ա­մի­սը մի քա­նի ան­գամ այ­ցե­լում է Հա­յաս­տան, և նրա ա­նու­նը պար­բե­րա­բար հայ­տն­վում է լրատ­վա­մի­ջոց­նե­րում, նրա մա­սին քիչ բան է հայտ­նի։ Դես­պա­նը հազ­վա­դեպ է շփ­վում մա­մու­լի հետ և հար­ցազ­րույց գրե­թե չի տա­լիս։ Նա բա­ցա­ռու­թյուն է ա­րել ՙՄե­դիա­մաք­սի՚ հա­մար, պայ­մա­նով, որ հար­ցազ­րույ­ցը չի անդ­րա­դառ­նա­լու բա­նակ­ցա­յին գոր­ծըն­թա­ցի ման­րա­մաս­նե­րին։

-Պրն դես­պան, Դուք 1996 թվա­կա­նից ի վեր զբաղ­վում եք ղա­րա­բա­ղյան հա­կա­մար­տու­թյան կար­գա­վոր­մամբ, բայց թե՜ Հա­յաս­տա­նում, թե՜ Ադր­բե­ջա­նում Ձեր մա­սին քիչ բան է հայտ­նի։ Պատ­մեք, խնդ­րեմ, թե ին­չո՞վ էիք զբաղ­վում մինչ այդ պաշ­տո­նը ստանձ­նե­լը։
-Նույն մարդն էի, ինչ այ­սօր, բայց քիչ ա­վե­լի ե­րի­տա­սարդ (ծի­ծա­ղում է.-հեղ.), իսկ ե­թե ա­վե­լի լուրջ` ժա­մա­նա­կին Վար­շա­վա­յում հե­ղի­նա­կա­վոր տն­տե­սա­գի­տա­կան ինս­տի­տուտ էի ա­վար­տել։ Ծն­վել եմ Վար­շա­վա­յում, ծնող­ներս Լե­հաս­տա­նի տար­բեր կող­մե­րից էին։ Բուհն ա­վար­տե­լուց հե­տո աշ­խա­տում էի Լե­հաս­տա­նի ար­տա­քին առևտրա­յին հա­մա­կար­գում։ Մի օր հոգ­նե­ցի փող հաշ­վե­լուց ու ապ­րանք վա­ճա­ռե­լուց և ո­րո­շե­ցի, որ ժա­մա­նակն է ինչ¬որ բան փո­խել կյան­քում։ Որ­պես կա­մա­վոր մեկ­նե­ցի Հա­րա­վա­յին Վիետ­նամ, որ­տեղ վե­րահս­կո­ղու­թյան և մո­նի­թո­րին­գի մի­ջազ­գա­յին հանձ­նա­ժո­ղո­վում մե­կու­կես տա­րի աշ­խա­տե­լուց հե­տո աշ­խա­տան­քի ան­ցա Լե­հաս­տա­նի ար­տա­քին գոր­ծե­րի նա­խա­րա­րու­թյու­նում։ Ե­կավ ժա­մա­նակ, երբ մեր ԱԳՆ¬ն դի­վա­նա­գետ էր փնտ­րում ԵԱՀԿ Մինս­կի խմ­բի գրա­սե­նյա­կի հա­մար: Կա­յին ո­րո­շա­կի պայ­ման­ներ, ո­րոնց հա­մա­պա­տաս­խա­նում էի։ Այդ տա­րի ԵԱՀԿ¬ում հա­մա­նա­խա­գա­հող եր­կի­րը Շվեյ­ցա­րիան էր, նրանք էլ հաս­տա­տե­ցին թեկ­նա­ծու­թյունս։
- Կա­րո՞ղ էիք ակն­կա­լել, որ Ձեր գոր­ծու­ղու­մը կեր­կա­րաձգ­վի 23 տա­րով:
- Ինձ ու­ղար­կել էին 3 ամ­սով, բայց, ինչ­պես ա­սում են, ո­չինչ ա­վե­լի մշ­տա­կան չէ, որ­քան ժա­մա­նա­կա­վո­րը (ծի­ծա­ղում է.-հեղ.): Այս 23 տա­րի­նե­րը շատ ա­րագ ան­ցան: Բայց հի­մա կա­րող եմ ա­սել, որ բա­վա­կա­նին լավ գի­տեմ Կով­կա­սը:
- Դուք միշտ ճա­նա­պար­հին եք, դա հոգ­նե­ցու­ցի՞չ չէ:
- Դա իմ կյան­քի ա­մե­նա­մեծ դժ­վա­րու­թյուն­նե­րից է, ես ա­նընդ­հատ պետք է շր­ջեմ ե­րեք կե­տե­րով: Մեր աշ­խա­տան­քի մի մա­սը հա­սա­րա­կու­թյա­նը տե­սա­նե­լի չէ: Չեմ ու­զում բար­դաց­նել, պար­զա­պես պատ­կե­րաց­րեք, որ եր­բեմն մի քա­նի ժամ­վա ըն­թաց­քում պետք է հա­րյու­րա­վոր կի­լո­մետ­րեր հաղ­թա­հա­րել: Նախ­կի­նում Բաք­վից Թբի­լի­սի հնա­րա­վոր էր հաս­նել միայն մե­քե­նա­յով, իսկ դա մոտ 600 կմ է: Թբի­լի­սիից Երևան էլ 300 կմ է: Նույն­քան էլ` Երևա­նից Ստե­փա­նա­կերտ: Դրան գու­մա­րեք աշ­խար­հի տար­բեր կե­տե­րում անց­կաց­վող հա­մա­նա­խա­գահ­նե­րի հան­դի­պում­նե­րը, ո­րոնց ես նույն­պես մաս­նակ­ցում եմ: Բա­ցի այդ, պար­տա­վոր եմ այդ ա­մե­նի մա­սին զե­կու­ցել ԵԱՀԿ Գոր­ծող նա­խա­գա­հին, այն էլ` ոչ թե հե­ռա­խո­սով, այլ ան­ձամբ: Ե­ղել են դեպ­քեր, երբ մեկ շա­բաթ­վա ըն­թաց­քում ա­մեն ա­ռա­վոտ արթ­նա­նում էի մի նոր մայ­րա­քա­ղա­քում:
Փոր­ձում եմ նաև ան­ձամբ մաս­նակ­ցել շփ­ման գծում ի­րա­կա­նաց­վող մշ­տա­դի­տարկ­մա­նը, չնա­յած միշտ չէ, որ դա ստաց­վում է: Իմ գրա­սե­նյա­կում աշ­խա­տում է ըն­դա­մե­նը 6 մարդ, և մենք դի­տարկ­մա­նը մաս­նակ­ցում ենք եր­կու կող­մից միա­ժա­մա­նակ: Ինձ հա­մար շատ կարևոր է, որ ան­ձամբ մաս­նակ­ցեմ այս գոր­ծըն­թա­ցին և սե­փա­կան աչ­քե­րով տես­նեմ ի­րա­վի­ճա­կը: Մո­նի­թո­րին­գի ըն­թաց­քում պետք է սա­ղա­վարտ և 18-կի­լոգ­րա­մա­նոց զրա­հա­բաճ­կոն կրեմ ու քայ­լեմ խրա­մատ­նե­րով:
- Իսկ ինչ­պե՞ս է Ձեր ըն­տա­նի­քը վե­րա­բեր­վում ա­ռաջ­նա­գիծ կա­տա­րած Ձեր այ­ցե­րին:

-Կար­ծում եմ, ժա­մա­նա­կի ըն­թաց­քում ըն­տա­նիքս հա­մա­կերպ­վել է դրան: Ես նրանց միշտ ա­սում եմ, որ մո­նի­թո­րին­գի ըն­թաց­քում բո­լոր կող­մերն անվ­տան­գու­թյան ե­րաշ­խիք­ներ են տա­լիս, և դա նրանց հան­գս­տաց­նում է: Նախ­կի­նում, ի­հար­կե, ե­ղել են դեպ­քեր, երբ փամ­փուշտ­նե­րի տակ էինք հայ­տն­վում, բայց հի­մա նման բան չի պա­տա­հում:
- Այս տա­րի­նե­րի ըն­թաց­քում ե­ղե՞լ են հու­սա­հա­տու­թյան պա­հեր, երբ պատ­րաստ էիք հրա­ժա­րա­կա­նի դի­մում գրել:
-Այդ­պի­սի բան չի ե­ղել, բայց դժ­վար պա­հեր ե­ղել են, պատ­ճառն այն էր, որ շատ էի ան­հան­գս­տա­նում: Երբ սահ­մա­նում լար­վա­ծու­թյան կար, զո­հեր կա­յին … Բայց հու­սա­հա­տու­թյուն չկար, քա­նի որ միշտ զգում էի բո­լոր կող­մե­րի ա­ջակ­ցու­թյու­նը, և դա օգ­նում էր ինձ հաղ­թա­հա­րել բո­լոր դժ­վա­րու­թյուն­նե­րը: Ես գի­տեի, որ կա­րող եմ նոր­մալ զրու­ցել կող­մե­րից յու­րա­քան­չյու­րի հետ, և մենք միա­սին կգտ­նենք խնդ­րի լու­ծու­մը:
Ինձ հա­մար ա­մե­նա­մեծ պարգևն այս աշ­խա­տան­քում այն է, երբ տես­նում եմ, որ ինչ-որ լավ բան եմ ա­րել: Երբ ի­մա­նում եմ, որ կա­րո­ղա­ցա հան­դար­տեց­նել ի­րա­վի­ճակն այն­տեղ, որ­տեղ մարդ է զոհ­վել, ինձ հա­մար դա ձեռք­բե­րում է: Մենք կող­մե­րին օգ­նում ենք նաև մար­դա­սի­րա­կան հար­ցե­րում:
Բո­լոր մար­դա­սի­րա­կան հար­ցերն սկս­վում են հենց իմ գրա­սե­նյա­կից, և հե­տո միայն դրան­ցով սկ­սում է զբաղ­վել Կար­միր խա­չի մի­ջազ­գա­յին կո­մի­տեն: Մենք ներ­կա ենք լի­նում զոհ­ված­նե­րի մար­մին­նե­րի հան­ձն­ման և գե­րի­նե­րի փո­խա­նակ­ման ժա­մա­նակ: Իմ գրա­սե­նյակն ակ­տիվ մաս­նակ­ցու­թյուն է ու­նե­նում հան­դի­պում­նե­րի կազ­մա­կերպ­մա­նը: Ես մշ­տա­պես ու­ղիղ կա­պի մեջ եմ ար­տա­քին գոր­ծե­րի նա­խա­րար­նե­րի հետ:
-Ա­մե­նադժ­վար բա­նը Ձեր աշ­խա­տան­քում` զուտ մարդ­կա­յին ա­ռու­մով:
- Այն, որ եր­կու ժո­ղո­վուրդ­ներ, ո­րոնք ապ­րում են կողք-կող­քի, չեն կա­րող մի­մյանց հետ շփ­վել: Սա շատ ցա­վոտ է ինձ հա­մար, քա­նի որ կար­ծում եմ, որ այդ շփում­ներն օգ­տա­կար կլի­նեին:
- Հա­վա­տո՞ւմ եք, որ ղա­րա­բա­ղյան հա­կա­մար­տու­թյու­նը լու­ծում կգտ­նի Ձեր պաշ­տո­նա­վար­ման ըն­թաց­քում:
- Չգի­տեմ` երբ կլի­նի դա: Հա­կա­մար­տու­թյու­նը շատ բարդ է, իսկ ես ի­րա­տես եմ: Պար­զա­պես փոր­ձում եմ ներդ­նել իմ օգ­նու­թյան փոքր բա­ժի­նը` այդ պա­հը մո­տեց­նե­լու հա­մար: Բայց լիա­հույս եմ, որ կհասց­նեմ կո­նյակ խմել այն հայտ­նի ՙխա­ղա­ղու­թյան տա­կա­ռից՚, ո­րը պահ­վում է Երևա­նի կո­նյա­կի գոր­ծա­րա­նում (ծի­ծա­ղում է.-հեղ.):
- Այս տա­րի­նե­րի ըն­թաց­քում հան­դի­պել եք Հա­յաս­տա­նի, Ղա­րա­բա­ղի և Ադր­բե­ջա­նի բո­լոր ղե­կա­վար­նե­րի հետ: Ի՞նչ եք կար­ծում, կա՞ ինչ-որ բան, որ միա­վո­րում է նրանց:
- Ես չեմ կա­րող գնա­հա­տա­կան տալ ղե­կա­վար­նե­րին: Բայց կա­րող եմ ա­սել հետևյա­լը` ես շատ սերտ շփ­վել ու շփ­վում եմ նրանց բո­լո­րի հետ, և բո­լորն էլ բա­նակ­ցու­թյուն­նե­րը շա­րու­նա­կե­լու և խա­ղա­ղու­թյան հաս­նե­լու մեծ ցան­կու­թյուն ու­նեն:
-Ին­չո՞վ եք զբաղ­վում ա­զատ ժա­մա­նակ:
-Ամ­բողջ ա­զատ ժա­մա­նակս նվի­րում եմ ըն­տա­նի­քիս` կնոջս, որ­դուս, դս­տերս և թոռ­նու­հուս հետ շփ­մա­նը: Երբ թոռ­ներ ես ու­նե­նում, վե­րա­նա­յում ես կյան­քի հան­դեպ վե­րա­բեր­մունքդ:
Սի­րում եմ ձկ­նոր­սու­թյու­նը: Եվ կարևոր չէ` որ­քան ձուկ կոր­սամ, կարևո­րը բուն գոր­ծըն­թացն է:
- Ար­դեն մտա­ծե՞լ եք` ին­չով եք զբաղ­վե­լու թո­շա­կի անց­նե­լուց հե­տո:
- Դրա մա­սին մտա­ծե­լու ժա­մա­նակ դեռ չեմ ու­նե­ցել: Բայց, կար­ծում եմ, երբ դա տե­ղի ու­նե­նա, պա­րապ չեմ մնա: Լե­հաս­տա­նի լեռ­նե­րում ըն­տա­նե­կան տուն ու­նեմ` մեծ այ­գով, ո­րը կցան­կա­նա­յի կար­գի բե­րել:
- Մենք հնա­րա­վո­րու­թյուն կու­նե­նա՞նք մի օր կար­դալ ղա­րա­բա­ղյան կար­գա­վոր­ման գոր­ծըն­թա­ցի հետ կապ­ված Ձեր հու­շե­րը:
-Ա­մեն ինչ կախ­ված է նրա­նից, թե ինչ­պես կշա­րու­նակ­վի գոր­ծըն­թա­ցը և ին­չով կա­վարտ­վի այն: Դի­վա­նա­գե­տը պար­տա­վոր է հաշ­վի առ­նել հա­կա­մար­տու­թյան մեջ ներգ­րավ­ված կող­մե­րի շա­հե­րը: Երբ ա­մեն ինչ խա­ղաղ ա­վարտ ու­նե­նա, հնա­րա­վոր է, ա­պա­գա­յում կկա­րո­ղա­նամ բա­նակ­ցու­թյուն­նե­րից ինչ-որ ու­շագ­րավ դր­վագ­ներ ներ­կա­յաց­նել:

Հար­ցազ­րույ­ցը վա­րեց
Դա­վիթ Ա­լա­վեր­դյա­նը
mediamax.am

(Տպագրվում է մասնակի կրճատումներով)