ՌԱԴԻՈՆ ԻՄ ՄԱՆԿՈՒԹՅՈՒՆՆ Է...

Ռա­դիոն այն կա­խար­դա­կան ու ա­ռեղծ­վա­ծա­յին աշ­խար­հա­մասն է, ո­րը գրա­վում է յու­րա­քան­չյուր ունկ­նդ­րի՝ նրան տե­ղա­փո­խե­լով հա­մեր­գաս­րահ, մաս­նա­կից դարձ­նե­լով մշա­կու­թա­յին մի­ջո­ցառ­ման, հող մշա­կե­լուն, եր­կիր շե­նաց­նե­լու գոր­ծին և, ա­մե­նա­կարևո­րը, հա­ղոր­դա­կի­ցը դարձ­նում օր­վա հրա­տապ նո­րու­թյուն­նե­րին։

Ա­ռա­ջին ան­գամ Ռա­դիո­յի օ­րը տո­նա­կան նշ­վել է ԽՍՀՄ-ում՝ 1925 թվա­կա­նին, իսկ 1945 թվա­կա­նից այն նշ­վում է ա­մեն տա­րի։
Ար­ցա­խի հան­րա­յին ռա­դիոն, ո­րը շուրջ 90 տար­վա պատ­մու­թյուն ու­նի և հա­մար­վում է ա­ռա­ջին լրատ­վա­մի­ջոց­նե­րից մե­կը, շա­րու­նա­կում է պահ­պա­նել իր համ­բա­վը։ Տա­րի­նե­րի ըն­թաց­քում փո­փոխ­վեց ռա­դիո­յի ռիթ­մը, ո­րա­կը, մո­տե­ցում­ներն ու տե­սա­կետ­նե­րը և հարս­տա­ցավ նոր ձայն­նե­րով։ Ցա­վոք, նույ­նը չենք կա­րող ա­սել աշ­խա­տան­քա­յին պայ­ման­նե­րի ու սար­քա­վո­րում­նե­րի հա­գեց­վա­ծու­թյան մա­սին...
Այ­դու­հան­դերձ, Ար­ցա­խի հան­րա­յին ռա­դիո­յի անձ­նա­կազ­մը սի­րով է կա­տա­րում իր աշ­խա­տան­քը և ա­մեն տա­րի հա­մես­տո­րեն նշում է ռա­դիո­յի մի­ջազ­գա­յին օ­րը։ Ա­վան­դույ­թի հա­մա­ձայն, ջերմ ու մտեր­միկ մի­ջա­վայ­րում բո­լո­րը կիս­վում են հի­շո­ղու­թյուն­նե­րով, պատ­մում, թե ինչ­պես մտան ռա­դիո­յի աշ­խարհ, ի՞նչ բա­ցա­հայ­տե­ցին և ինչ­պի­սի՞նն են տես­նում ԱՀ ռա­դիո­յի ա­պա­գան .

Ա­նա­հիտ Միր­զո­յան - Ռա­դիոն իմ ման­կու­թյունն է.Ա­շոտ Ա­շի­կյա­նի, Ար­թուր Մես­չյա­նի, Ա­րաքս Վար­դե­րե­սյա­նի եր­գե­րի ձայ­նե­րիզ­նե­րը, ո­րոնք ինձ նվի­րում էր մայրս։ Ռա­դիոն նաև պա­տե­րազ­մի տա­րի­նե­րին ՙՎի­րա­վոր ա­զա­տա­մար­տի­կի կյան­քը փր­կե­լու հա­մար անհ­րա­ժեշտ է ն կար­գի ռե­զու­սի ա­րյուն ՚ ար­տա­հայ­տու­թյունն է՝ Սե­դա Վա­նյա­նի ձայ­նով? Լրատ­վա­մի­ջոց­նե­րից ա­մե­նազ­գա­յունն ու խոր­հր­դա­վո­րը, նվի­րում պա­հան­ջողն է՝ ռա­դիոն։ Իմ պա­րա­գա­յում ռա­դիոն ժա­ռան­գա­բար փո­խանց­վող սեր է, նվի­րում, զգաց­մունք­ներ, ո­րոնք այն­քան տար­բեր են և միա­հյուս... Ու­րախ եմ, որ կեն­սագ­րու­թյանս 12 տա­րի­նե­րը ռա­դիո­յի հետ են կապ­վել, և այդ սերն ու նվի­րու­մը կա­րո­ղա­նում եմ փո­խան­ցել նոր սերն­դին։ Ռա­դիոն ինձ սո­վո­րեց­րեց ճա­նա­չել մարդ­կանց, սո­վո­րե­ցի բա­ցա­հայ­տում­ներ ա­նել, ար­ժա­նա­նալ զրու­ցա­կից­նե­րիս վս­տա­հու­թյա­նը և ձեռք բե­րել նոր ըն­կեր­ներ։ Մայ­րի­կիս գլ­խա­վո­րու­թյամբ շնոր­հա­վո­րում եմ բո­լոր ՙռա­դիո­յա­կան­նե­րին՚։

Ար­մի­նե Բաղ­դա­սա­րյան - Հա­ղոր­դա­վա­րի կեր­պարն ու խոսքն ինձ ման­կուց է գրա­վել։ Հի­շում եմ, երբ տա­նը մե­նակ էի լի­նում, հագ­նում էի մայ­րի­կիս կո­շիկ­նե­րը, քույ­րի­կիս զգես­տա­պա­հա­րա­նից հա­գուստ յու­րաց­նում, թուղթ ու գրիչ վերց­նե­լով հա­ղոր­դա­վա­րին հա­տուկ կեց­վածք ըն­դու­նում և եր­կար կանգ­նում հա­յե­լու ա­ռաջ։ Դրանք իմ ա­ռա­ջին փոր­ձերն էին, որն էլ ու­ղե­ցույց ե­ղավ մաս­նա­գի­տա­նա­լու։ Թվում է՝ ռա­դիոն ոչ այն­քան գրա­վիչ լրատ­վա­մի­ջոց է, ինչ­պես, օ­րի­նակ, հե­ռուս­տա­տե­սու­թյու­նը։ Սա­կայն ինձ հա­մար ռա­դիոն մի ու­րիշ, յու­րօ­րի­նակ երևա­կա­յա­կան աշ­խարհ է, երբ քեզ լսում են, բայց չեն տես­նում? Այս­տեղ կարևոր է խոս­քը և ձայ­նը, տեքս­տի ճիշտ մա­տուց­ման ձևը։ Պետք է տի­րա­պե­տել այդ նր­բու­թյուն­նե­րին և ունկ­նդ­րին հասց­նել ա­սե­լիքդ, ներ­կա­յաց­նել քո հե­րո­սին, ծա­նո­թաց­նել նրա բան ու գոր­ծին։
Ռա­դիոն տա­րի­ներ շա­րու­նակ հա­վա­տար­մո­րեն կա­տա­րում է իր առջև դր­ված ա­ռա­քե­լու­թյու­նը? ունկ­նդ­րին հասց­նե­լով խոս­քի ա­նա­ղար­տու­թյու­նը, ի­րա­կանն ու գե­ղե­ցի­կը? Ցա­վոք, Ար­ցա­խի հան­րա­յին ռա­դիոն այ­սօր շեն­քի բա­րե­լավ­ման, նոր ու ներ­կա չա­փո­րո­շիչ­նե­րին հա­մա­պա­տաս­խան ստու­դիա­յի կա­րիք ու­նի, ին­չի առ­կա­յու­թյան դեպ­քում կն­պաս­տի մեր երկ­րում ռա­դիո­յի ա­ռա­վել ո­րա­կյալ ու հա­սա­նե­լի աշ­խա­տան­քին? Հու­սով եմ, որ մոտ ա­պա­գա­յում կլուծ­վեն այդ խն­դիր­նե­րը։
Այս հրա­շա­լի օր­վա առ­թիվ շնոր­հա­վո­րում եմ իմ գոր­ծըն­կեր­նե­րին, մաղ­թում ան­խա­փան ե­թեր, միայն ու միայն բա­րի լու­րեր։

Մար­գա­րի­տա Ղու­շունց - Ռա­դիոն՝ ման­կու­թյան ե­րա­զանք, թե՞ նպա­տակ­նե­րի ի­րա­գործ­ման կի­զա­կետ. հս­տակ ա­սել չեմ կա­րող, քան­զի այ­սօր այն ա­վե­լին է, երևի՝ կեն­սա­կերպ։ Ժա­մա­նա­կին, երբ պետք է կողմ­նո­րոշ­վեի մաս­նա­գի­տու­թյան ընտ­րու­թյան հար­ցում, հաս­կա­ցա, որ լրագ­րու­թյունն ինձ կօգ­նի բա­ցա­հայ­տել, թե ինչ է կա­տար­վում ռա­դիոըն­դու­նի­չից այն կողմ, երբ հա­ճե­լի ձայ­նով մե­կը քեզ ող­ջու­նում է՝ մաս­նա­կից դարձ­նե­լով իր զրույ­ցին։ Այս աշ­խար­հը մո­գա­կան է, գրա­վիչ, կլա­նող... Հե­տաքր­քիրն այն է, որ ինչ­քան փոր­ձում ես բա­ցա­հայ­տել, այն ա­վե­լի ա­ռեղծ­վա­ծա­յին է դառ­նում։ Եվ դա է պատ­ճա­ռը, որ ա­նընդ­հատ փնտր­տու­քի մեջ ես։ Հա­ճախ է աս­վում, որ նո­րա­գույն տեխ­նո­լո­գիան­նե­րը ե­կել են փո­խա­րի­նե­լու ԶԼՄ հզոր­նե­րին, սա­կայն հա­մոզ­ված եմ, որ ռա­դիոն ան­փո­խա­րի­նե­լի տե­ղե­կատ­վա­կան և ժա­ման­ցա­յին մի­ջոց է։ Մենք՝ ռա­դիո­յի նոր սերն­դի աշ­խա­տա­կից­ներս, ա­վագ գոր­ծըն­կեր­նե­րի խոր­հուրդ­նե­րով ու ա­ջակ­ցու­թյամբ փոր­ձում ենք ա­ռա­վե­լա­գույ­նի հասց­նել ռա­դիո­յի դերն ու նշա­նա­կու­թյու­նը։
Շնոր­հա­վո­րում եմ նրանց, ով­քեր սի­րում և լսում են մեզ։

Ա­նի Ման­գա­սա­րյան - Ինձ հա­մար շատ հե­տաքր­քիր բա­ցա­հայ­տում էր ռա­դիոն։ Ես ըն­դա­մե­նը վեց տա­րե­կան էի, երբ բռ­նա­գաղ­թու­մից հե­տո վե­րա­դար­ձանք հայ­րե­նի տուն՝ Մար­տա­կեր­տի շր­ջան, գյուղ Վա­ղու­հաս։ Ի դեպ, ա­սեմ, որ գյու­ղի ա­ռա­ջին վե­րաբ­նա­կեց­ված ըն­տա­նիքն էինք։ Հայրս վա­րորդ էր։ Ու մի օր ուղևոր­նե­րից մե­կը նրան նվի­րեց ռա­դիոըն­դու­նիչ։ Եր­կար ժա­մա­նակ այն հա­մա­րում էի մեր տան ա­մե­նա­գե­ղե­ցիկ ի­րե­րից մե­կը, ո­րի վրա բնա­կու­թյուն էր հաս­տա­տել ման­կու­թյանս միակ լու­սան­կա­րը։ Մի յու­րա­հա­տուկ քնք­շու­թյամբ ու ակ­նա­ծան­քով էի վե­րա­բե­րում այդ սար­քին։ Մի օր, երբ ար­դեն է­լեկտ­րա­կա­նու­թյուն ու­նեինք, պարզ­վեց, որ այն կա­րող է նաև խո­սել, նույ­նիսկ, ի զար­մանս ինձ՝ եր­գել։ Մենք ա­նընդ­հատ փո­խում էինք ա­լիք­նե­րը, ե­րաժշ­տու­թյուն էր հն­չում, տար­բեր հա­ղոր­դում­ներ. մայրս էլ երևի ու­րա­խա­ցավ, որ ինձ հա­մար զբաղ­մունք եմ գտել, և ինքն ինձ հա­մար եր­գե­լու կամ ինչ-որ պատ­մու­թյուն­ներ հո­րի­նե­լու փո­խա­րեն առտ­նին հոգ­սե­րով կզ­բաղ­վի։ Ա­վե­լի շատ սի­րում էի լու­րեր լսել, ու մինչև այ­սօր չեմ մո­ռա­նում, թե ինչ­պես էի սպա­սում Ա­մե­րի­կա­յի ձայ­նի թո­ղար­կում­նե­րին, հատ­կա­պես, երբ ա­սում էր՝ խո­սում է Վա­շինգ­տո­նը, ես ռա­դիոըն­դու­նի­չի այս կող­մից ոգևոր­ված հա­վե­լում էի՝ Ձեզ լսում է Ա­նի Ման­գա­սա­րյա­նը։ Եվ պա­տա­հա­կան չէ, որ աշ­խա­տան­քա­յին գոր­ծու­նեու­թյունս մեկ­նար­կե­ցի հենց ռա­դիո­յից։ Ար­դեն 9 տա­րի է, ինչ ապ­րում եմ ռա­դիո­յի աշ­խար­հում, ինձ հա­մար նոր բա­ցա­հայ­տում­ներ ա­նում և ներ­կա­յա­նում իմ ունկ­նդ­րին։ Շնոր­հա­վո­րում եմ իմ գոր­ծըն­կեր­նե­րին և մեր սի­րե­լի ռա­դիոլ­սող­նե­րին. Ռա­դիոն հենց այն տոնն է, որ միշտ մեզ հետ է։